Φόβος Ανίκατε Μάχα

Γέννα ίσον φόβος. Έχουμε γαλουχηθεί με αυτήν τη πεποίθηση. Από την πρωτη  στιγμή από τον τρόπο που περιγραφουν οι μαμάδες μας τη γεννα μας . Φοβήθηκα, φόβος, μα δε φοβάσαι ;φοβαμαι,θα φοβηθώ , ΕΧΩ ΦΟΒΙΕΣ!!!!Το γονίδιο μας εφόσον έχει τον χάρτη της ζωης μας,  εκεί θα βρίσκεται και ο τρόπος που γεννηθήκαμε και ο τρόπος που γεννήθηκαν οι πρόγονοί μας και ο τρόπος που θα γεννήσουμε εμείς...και ο φόβος καλά θα κρατεί μέσα στους αιώνες 

Δεν έχει να κάνει με τα χωράφια η τη χώρα που γεννάς. Στην Πολωνία οι γυναίκες ακριβώς τα ίδια θέματα έχουν και στην Αγγλία και στην Ολλανδία. Έχει να κάνει με την πολιτισμική μας μνήμη. Οι γυναίκες γένναγαν υπό το καθεστώς της κουλτούρας της εκάστοτε χώρας που σχεδόν πάντα εμπεριέχει το φόβο άρα και την έλλειψη ιδιωτικότητας . Στην Ελλάδα το καθεστώς φοβίας έχει πάρει τα ηνία και τρέχει .Οι ίδιες οι πολιτισμικές μας παραδόσεις αιώνες τώρα αποκόπτουν τη γυναίκα απο το πιο σημαντικό στοιχείο της στιγμής :Την  ιδιωτικότητα . Οι γάτες , οι σκύλοι και όλα τα θηλαστικά του ζωικού βασιλειου στάθηκαν πιο τυχερά...και μπορεσαν να παραμενουν μοναχικα μεσα στο θαυμα της γέννησης . Καμία μα καμία γυναίκα στην Ελλάδα δεν έχει  απλά γεννήσει. Την έχουν ξεγεννήσει ή έχει προσπαθήσει να αποφύγει το φόβο μεταθέτοντας την ευθύνη σε επαγγελματίες υγείας ή (αν είναι λίγο πιο διαβασμένη)έχει προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να αποκρύψει τις συσπάσεις για να την αφήσουν λίγο μόνη της μήπως και γεννήσει χωρίς φόβο  άρα και χωρίς πόνο τουλάχιστον. Αλλά για θαύμα της γέννας , για οργασμικό τοκετό , για την υπέρτατη εμπειρία καμία μας δε μπορεί να μιλήσει. Δεν έχω ακούσει ούτε μία αφήγηση τοκετού που να περιγράφει μια πανέμορφη διαδικασία γέννας. Ούτε ΜΙΑ. Ακόμα και όσες γέννησαν σπίτι κλείστηκαν σε ένα δωμάτιο για να αποφύγουν τις μαίες. Δεν έκατσαν ήρεμες να περιμένουν το παιδί τους. Να επικοινωνήσουν βαθιά με το πλασματάκι που ξεκινούσε το ταξίδι προς τα έξω. Απασχολούσαν το μυαλό τους με το πως θα σκαρώσουν την πολυπόθητη "ιδιωτικότητα". Πως θα ξεφύγουν από όλους τους αγαπημένους ανθρώπους που ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ. Το μωρό προσπαθούσε με το εύθραυστο κορμάκι του να βρει την έξοδο αλλα που να συγκεντρωθεί κιαυτό  με όλη τη φασαρία και τη φοβία εκεί έξω. Μετά σου λέει ανέβασε παλμούς το μωρό...Επειδή η μάνα μου φοβάται, ο άντρας μου τα κάνει πάνω του , η μαία θέλει να απαλύνει τους πόνους μου και ο γιατρός θέλει να επέμβει για να με βοηθήσει ΕΓΩ  και το ΜΩΡΑΚΙ ΜΑΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΟΥΜΕ .Και στο τέλος θα μας βάλουν και για καισαρική γιατί λέει το σώμα μας είναι πια μοντέρνο και δεν είμαστε όπως οι γιαγιάδες μας στα χωράφια. Η μήτρα μάλλον απέκτησε καρμπιρατέρ και τσιμούχες και βιδάκια τώρα που ζούμε σε βιομηχανοποιημένη εποχή. -Δεν είναι τίποτα φυσικό γύρω μας, μου λέει ένας φίλος. -Σωστά του απαντάω . Αφού δεν είναι τίποτα φυσικό γύρω μας γιατί να μην αυτοματοποιήσουμε και την υπέρτατη φυσική στιγμή του σύμπαντος ; Αφού έχουμε πληγώσει την Μάνα Γης πολλάκις γιατί να μην διακόψουμε και την φυσιολογικότητα του τοκετού με λίγη συνθετική ωκυτοκίνη να το πάμε πιο γρήγορα?. Αφού δεν τρώω σόγια , δεν πίνω τσάι και δεν γυμνάζομαι οφείλει ο γιατρός μου να μου βάλει και δυο καλώδια για να γεννήσω. Αυτός που προσέλαβα για να μειώσει κάθε κίνδυνο άρα και κάθε φοβία είναι αυτός που  θα μου βάλει  τον κίνδυνο μέσα μου και θα επιβεβαιώσει κάθε μου φοβία  ... 
Στο γονίδιο μας κουβαλάμε τραυματικούς και φοβικούς τοκετούς και συνεχίζουμε να τους καθιερώνουμε γιατί τώρα πια ζούμε στα τσιμέντα και κυκλοφορούμε με αυτοκίνητο. Όμως όλα αυτά είναι οι δικαιολογίες που δίνει ο μη δουλεμένος νους μας. Είναι οι φοβίες που δεν αναλύσαμε όταν έπρεπε .Είναι τα παιδικά κρυμμένα τραύματα. Είναι αυτά που  ζήσαμε την περίοδο που βρισκόμασταν στην κοιλιά της δικής μας μάνας και κανένας δεν μας είπε ότι υπάρχουν. Μόνο κάνας τυχερός που λόγω κανενός ψυχοσωματικού μπορεί να μίλησε με έναν καλό ψυχίατρο. Όλοι οι υπόλοιποι απλά αφηνόμαστε στο ρόλο του τέλειου Φοβισμένου καταναλωτή που όσο πιο φοβισμένος είναι τόσο πιο πολλές υπηρεσίες θα πληρώσει. Θα κλείσει δίκλινο για το γυναικάκι του, θα πληρώσει και επισκληρίδιο , ναι μετά θα πληρώσει και για τα βλαστοκύτταρα αμ πως μα δε θα βάλει και το παιδί στη θερμοκοιτίδα... Που να αναλύεις τώρα τις φοβίες σου ...Πλήρωνεεεεεεεεεεε 


ΥΓ:Μιλώντας πάντα για φυσιολογικές εγκυμοσύνες...

Σώζωντας το μωρό μου (Saving My Baby)

Σώζωντας το μωρό μου (Saving My Baby)

Γέννησα ένα απόγευμα του Φεβρουαρίου με επαναλαμβανόμενη καισαρική. Ένα
ροζ, στριγγλιάρικο πακετάκι μου παραδόθηκε και εγώ κοίταξα με αγάπη στα μάτια
 του, που έμοιαζαν να με αναγνωρίζουν. Της ψιθύρισα γλυκά πως είναι το κορίτσι
μου και ανακούφισα το εξοργισμένο της κλάμα. Ήταν η κόρη μου που τόσο
απελπισμένα είχα θελήσει.

Μια εβδομάδα μετά τη γέννησή της, μια φίλη μου έφερε ένα ring-sling. Έχωσα μέσα
του το 7 λιβρών μωρό μου και βρισκόμουν με ένα, ως επί το πλείστον,
ικανοποιημένο μωράκι. Δύο εβδομάδες μετά την φόραγα συνεχώς. Προς το
απόγευμα, εκείνη είχε αρχίσει να κλαίει με λυγμούς και κραύγαζε απαρηγόρητα.
Χτυπιόταν και γινόταν τόξο το κορμάκι της, αρνούνταν να θηλάσει, δεν ήθελε
πιπίλα, κούνημα, ή την αγκαλιά μου. Το μόνο πράγμα που ησύχαζε τις κραυγές της
ήταν το σλίνγκ.

Το φωνακλάδικο μωρό μου άρχισε να χάνει βάρος. Την φόραγα συνεχώς- μέρα
έμπαινε, μέρα έβγαινε - στο σλινγκ. Οι επανηλημένες μας επισκέψεις στο γιατρό δεν
μας αποκάλυπταν τίποτα. Ήταν αδύνατο να θηλάσει, καθώς ούρλιαζε υστερικά
μέσα στις πρώτες στιγμές που έπιανε το στήθος. Δέχθηκα αγενείς συμβουλές, του
στυλ "Να κάνεις μαλάξεις στο στήθος σου. Το στήθος είναι το καλύτερο". Οι
μαλάξεις την κάνανε να πνίγεται, ν αναγουλιάζει ... και να ουρλιάζει. Άρχισα τη
διατροφή με φόρμουλα. Ξανά στον γιατρό. Παλινδρόμηση. Δυσανεξία στο γάλα.
Καθυστέρηση στη χώνεψη. Δεν έπαιρνε βάρος κανονικά και τα ουρλιαχτά
αυξάνονταν. Οι νύχτες ήταν μεγάλες, γεμάτες με ένα μωρό που χτυπιόταν. Υπήρξαν
πολλές νύχτες που κοιμήθηκα έχοντας την πάνω μου στο σλινγκ, καθιστή στον
καναπέ, για να μην την βγάλω από την άνεση της. Ο κόσμος μου έλεγε πως την
κακομαθαίνω. Απαντούσα πως "Το αντιμετωπίζουμε. Αυτό είναι το μόνο που
λειτουργεί." Μου είπαν να την αφήσω να κλάψει, αλλά δεν ήθελα με τίποτε να
εγκαταλείψω το παιδί μου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να ουρλιάζει την αγωνία της. Η
ευθύνη μου για εκείνην δεν σταματούσε με τη δύση του ήλιου. Της ψιθύριζα στο αυτί
της ότι δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα της, αλλά μπορούσα να την κρατώ,
όσο έκλαιγε.

Έλιωσα τα πατώματα μαζί της, κρατώντας την χωμένη, κοιλιά με κοιλιά στο σλινκγ.
Στους έξι μήνες, παρακάλεσα τον γιατρό να της κάνουμε εισαγωγή στο νοσοκομείο
- ήξερα ότι κάτι ήταν τρομερά λάθος. Ο παιδίατρος συμφώνησε. Την τρύπησαν, την
τσίμπισαν, της έβγαλαν ακτίνογραφίες & την τάϊσαν με το ζόρι. Το έντονο
κλάμα συνεχιζόταν.

Μια ημέρα πριν βγούμε, ένας συνεργάτης του παιδιάτρου μας πέρασε απ το
δωμάτιό μας, με σοβαρό στυλ αυθεντίας. Μου είπε ότι δεν προσπαθούσα αρκετά
να την ταϊσω, να την βάζω σε άλλο δωμάτιο για ύπνο και να την αφήσω να κλάψει.
Του απαγόρευσα να ασχοληθεί ξανά με το παιδί μου.

Δούλευα με μερική απασχόληση, με το μωρό στο σλινγκ. Πήρα ένα mei tai & δυο
σλινγκ ακόμη. Την φόραγα παντού. Στο ντουζ. Στο γιατρό, στο πάρκο, στους
παιδότοπους. Ο κόσμος με ρωτούσε ανάγωγα πώς θα μάθει να περπατά, αν δεν
την αφήνω κάτω. Τους αγνοούσα. Φορόντας την σταματούσαν τα ουρλιαχτά της.
Λίγο πριν από τα πρώτα της γενέθλια, ανέβασε υψηλό πυρετό και βήχα. Την πήγα
στα επείγοντα, ακόμα τυλιγμένη στο σλινκγ μου. Περιμέναμε 7 ώρες. Οι
ακτινογραφίες αποκάλυψαν  ότι η καρδιά της είχε διευρυνθεί. Κάναμε εισαγωγή.
Την μετέφερα ασταμάτητα της για τις επόμενες μέρες - μέσα σε μια τρομακτική δίνη
από ηχω-καρδιογραφήματα και τελικά τη διάγνωση. Στη διάρκεια μιας κρίσης
ουρλιαχτών που θυμάμαι ιδιαίτερα, μια νοσοκόμα γύρισε & με κοίταξε με δάκρυα
στα μάτια, και μου έδωσε το σλινγκ μου. Η κόρη μου ησύχασε, ασφαλής μες στο
σλινγκ της.

Υπέφερε από καρδιακή ανεπάρκεια. Μία σπάνια και ιδιαίτερα σοβαρή
καρδιοπάθεια της είχε προκαλέσει μαζικές καρδιακές προσβολές. Το ποσοστό των
μοιραίων περιπτώσεων κατά τον πρώτο χρόνο ήταν 90%. Η κραυγές της ήταν
αποτέλεσμα της αγωνίας της από τρομερά έντονο πόνο στο στήθος. Στο διάδρομο,
ο καρδιολόγος γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε σιγανά ότι ήταν ο τρόπος(parenting)
που τη μεγάλωνα - το συνεχές κουβάλημα - που της είχε επιτρέψει να επιβιώσει,
κόντρα σε όλες τις άσχημες πιθανότητες.

Η κόρη μου δεν έκλαψε ποτέ μόνη της, παρατημένη σε ένα δωμάτιο. Αν είχα ποτέ
ασκήσει τη μέθοδο "Άστο να κλάψει" (CIO), θα είχα ξυπνήσει δίπλα σε ένα άψυχο
βρέφος. Την κρατούσα επάνω μου, μέσα σε μήνες αμφιβολίας, που μου ξέσκιζε τα
σωθικά, στιγμές που έκλαψα πολύ κι η ίδια. Αλλά σήμερα, βλέπω την κόρη μου
παίζει και να τρέχει  και γελώ. Την κράτησα & την πέρασα μέσα απ τον χειρότερο
εφιάλτη μιας μάνας ... και επιβιώσαμε κι οι δύο.

Sarah Kaganovsky

Ενημερώθηκε-Οκτώβρη 2010 ~

Η Mila είναι τώρα ένα παιδί τριάμιση ετών που θριαμβεύει. Το αδύνατο μωράκι που
ούρλιαζε έχει εξελιχθεί σε ένα προνήπιο γεμάτο αυτοπεποίθηση & εξωστρέφια λόγω
του συνεχούς Babywearing. Κοιτάζοντας πίσω, με εκπλήσει το γεγονός ... Το πιστό
μου σλινγκ και εγώ. .. Την σώσαμε.

Η Mila έχει κάνει ως τώρα και δύο χειρουργικές επεμβάσεις στον εγκέφαλο. Και έχει
μια μικρή αδερφή! Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να τις φροντίσω και τις δύο
είναι να φοράω τη μια. Κατά έναν τρόπο, το babywearing μας επέτρεψε να
ανταπεξέλθουμε σαν φυσιολογική οικογένεια. Το μωρό αξίζει τη Μαμά. Η Mila
απαιτεί τα χέρια για τη φροντίδα. Και εγώ μπορώ να προσφέρω και στα δυο μου
κορίτσια ακριβώς αυτό που χρειάζονται!

πηγή: http://fiercemamas.blogspot.com/2009/10/saving-my-baby.html
(μετάφραση απ τ αγγλικά: Ειρ. Συμεωνίδου)

heart teacher: Συναδελφικη αλληλεγγύη αγάπη και ομάδα….

heart teacher: Συναδελφικη αλληλεγγύη αγάπη και ομάδα….: "Ήταν αρχή της σχολικής χρονιάς παρέλαβα το τμήμα του μικρού προνηπιου ηλικίες 2μιση -3μιση ετών..Ο αριθμός αυτών 30 ..μέσα σε μια τάξη με θρ..."

Κηπουρική για παιδιά

Αισθάνομαι αδικία...

Αγαπητή yogamama,
είμαι η Α και παίρνω το θάρρος να σου γράψω μετά την ανάρτηση που έκανες στο blog σχετικά με τη VBAC. Όχι δεν έχω γεννήσει φυσιολογικά μετά από καισαρική, αλλά έχω κάνει καισαρική (πριν από 7 μήνες). Ο τρόπος που ξεκινά η κοπέλα στην ανάρτηση που έκανες, θα μπορούσε να ήταν και δικά μου λόγια. Πρώτη φορά διαβαζω κάτι που όχι μόνο συμφωνώ -ταυτίζομαι, αλλά νιώθω πως είναι η δική μου σκέψη - αυτό που έχω μέσα μου και δεν το έχω εκφράσει με λόγια.
" Δε θέλω να θυμάμαι τίποτα από 'κεινες τις ώρες παράμόνο το μουτράκι της. Δε χάρηκα τις πρώτες μας στίγμές, τις πρώτες μας μέρες στο σπίτι γιατί δεν ήμουν καλά. Τόσο σωματικά αλλά περισσότερο ψυχολογικά. Ένιωθα παραβιασμένη , προδομένη και πως απλά ήμουν θεατής στη γέννησή της. Απλά την είχα θρέψει μέσα μου για 9 μήνες και μια μέρα μου την έβγαλαν και μου τηνέδωσαν στα χέρια."

Είναι έτσι ακριβώς και σε μένα. Μα ακριβώς. Θυμάμαι, λίγο καιρό αφού γέννησα, συζητούσα με μία φίλη μου στο τηλέφωνο και με ρωτούσε πώς ήταν ο τοκετός μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που της είχα πει ότι με τον τρόπο που τη γέννησα τελικά δεν κατάλαβα πώς ήρθε. Είχα πολύ ζωηρή στη μνήμη μου την περίοδο της εγκυμοσύνης, είχα την κόρη μου ζωντανή μπροστά μου, αλλά είχα χάσει τη σύνδεση αυτών των δύο εικόνων. Δεν κατάλαβα πώς έγινε. Σαν να μου την είχε φέρει ο πελαργός μια μέρα στην πόρτα μου, σαν να την είχα υιοθετήσει τη μέρα της γέννησής της. Με έριξε πάρα πολύ ψυχολογικά, μου στοίχισε στο θηλασμό και τελικά με άφησε με ένα μεγάλο γιατί. Κι αυτό γιατί η δική μου περίπτωση της καισαρικής ήταν τελείως άδικη. Δεν θέλω να σε κουράσω με την ιστορία του τοκετού μου, θέλω απλώς να σου πω πως η καισαρική αποφασίστηκε γιατί στο καρδιογράφημα που μου έκαναν το πρωί (είχα μπει για πρόκληση τοκετού) ο καρδιολόγος είπε ότι παρουσίαζα ισχαιμία. Το θέμα είναι  ότι μου έκαναν το καρδιογράφημα, ο καρδιολόγος δεν το είδε αμέσως, μου ξεκίνησαν την πρόκληση, μου έβαλαν ορό, μου έσπασαν τα νερά, η διαστολή μου είχε φτάσει 4 (μέσα σε 3 ώρες) και ξαφνικά   μπαίνει ο καρδιολόγος  μέσα, μου κάνει ένα σωρό ερωτήσεις (αν αισθάνομαι καλά, αν νιώθω δυσφορία, τάση για λιποθυμία), μου κάνει υπέρηχο καρδιάς (βγήκε μια χαρά), μου κάνει δεύτερο καρδιογράφημα (μια χαρά), μου παίρνουν αίμα για να δουν κάποια ένζυμα όπως μου είπαν (και αυτά μια χαρά). Παρ' όλα αυτά το πρώτο καρδιογράφημα είχε καταγράψει ένα πρόβλημα και γι' αυτό δεν μπορούσε λέει να υπογράψει για φυσιολογικό τοκετό."Πάμε για καισαρική'', είπε κι εξαφανίστηκε. Μου σύστησε μάλιστα μετά τη γέννα μου να πάω και να το ψάξω το θέμα( να κάνω ένα τεστ κοπώσεως). Αυτό ήταν. Κανένας δεν μπορούσε να τον μεταπείσει - ούτε οι γονείς μου που είναι γιατροί και ζήτησαν να δουν το καρδιογράφημα και να μιλήσουν μαζί του.Ήταν ανένδοτος. Ένα μήνα αφού γέννησα πήρα το καρδιογράφημα και πήγα  σε δύο καρδιολόγους. Κανένας δεν έδωσε σημασία. Και οι δύο μου είπαν πως περισσότερο με παράσητα του ίδιου του καρδιογράφου μοιάζουν παρά με κάτι σοβαρό. Όσο για το τεστ κοπώσεως συμφώνησαν ότι δεν έχει νόημα να το κάνω. Αφού η κλινική μου εικόνα είναι μια χαρά και άλλωστε έχει περάσει ένας μήνας από τότε. Αν πραγματικά ήταν κάτι σοβαρό, θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να είχε εκδηλωθεί αυτό το διάστημα. Μου έκαναν απλά ένα ακόμα καρδιογράφημα για επιβεβαίωση.
Αυτό που έγινε και ο τρόπος που έγινε, παρά την ευτυχή του εξέλιξη - τη γέννηση της κόρης μας- δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Απλά μετά από 7 μήνες το έχω αφήσει στην άκρη -έχω πολύ πιο ευχάριστα πράγματα να κάνω που μου παίρνουν το μυαλό και με ταξιδεύουν. Σκεφτόμουν πολλές φορές να γράψω την ιστορία του τοκετού μου και να τη στείλω στην Ολίβια (από εκεί σε έχω γνωρίσει) για να το βγάλω όλο αυτό από μέσα μου, αλλά δεν το έκανα, γιατί στην ουσία δεν ήταν αυτό που ήθελα. Δε θέλω απλά να δημοσιεύσω την  ιστορία του τοκετού μου. Θέλω να βρω κι εγώ τη λύτρωσή μου μέσα από ένα φυσιολογικό τοκετό. Θέλω αυτή τη φορά να το ψάξω σοβαρά. Αν και δεν το σκέφτομαι άμεσα για το δεύτερο παρ' όλα αυτά έχει γίνει έννοια μου, ψάχνω και κοιτάζω οτιδήποτε θα μπορούσε να με βοηθήσει προς αυτό το σκοπό, από τώρα, σαν να ήμουν τώρα έγκυος και να περίμενα να γεννήσω τους επόμενους μήνες. Πώς μπορώ να βρω ένα γιατρό που θα μπορεί να κάνει VBAC - ο δικός μου σίγουρα δεν κάνει, μου το είπε. Πώς μπορώ να βρώ μια μαία που να υποστηρίζει κάτι τέτοιο -στο μαιευτήριο που γέννησα οι μαίες δεν κάνουν καν μαθήματα ανώδυνου τοκετού (αυτό μου είχε κάνει μαγάλη εντύπωση από την αρχή). Πώς θα ξέρω ότι έχουν εκπαιδευτεί για κάτι τέτοιο; Για τους συμβούλους θηλασμού ξέρω ότι υπάρχει μια λίστα με τα ονόματα όσων έχουν πάρει την πιστοποίηση (από εκεί βρήκα και τη δική μου σύμβουλο, κάπως αργά βέβαια). Για τους γιατρούς που κάνουν VBAC υπάρχει κάτι αντίστοιχο;
Θα σου ήμουν ευγνώμων αν μπορούσες να μου στείλεις οποιαδήποτε πληροφορία νομίζεις ότι θα με βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση.
Σ' ευχαριστώ πολύ που με άκουσες;
Καλό σου βράδυ!
Α.Π

Δεν έχω λόγια για αυτό το γράμμα.Με στεναχωρεί όλο αυτόν το μήνα και δεν ήξερα τι να κάνω...Σας ευχαριστώ πολύ που με τιμάτε με αυτό τον τρόπο και με στηρίζετε να μην  τα παρατάω. Δεν είναι ο ρόλος μου να δώσω πληροφορίες και γιατρούς γιατι αυτή είναι μια απόφαση αυστηρά προσωπική. Αν κατευθήνω έναν άνθρωπο προς τα κάπου είναι σαν να κάνω αυτό που απορρίπτω μέσω αυτού του μπλογκ. Η καρδιά σου και το σώμα σου έχουν όλες τις απαντήσεις . Ζήτα να σου δείξουν το δρόμο το σωστό για εσένα. Το μόνο που μπορώ με  πολύ σιγουριά να ισχυριστώείναι οτι σε κάποιες γυναίκες ο τοκετός τους αφήνει τραύμα που θα πρέπει να αναλύσουν πριν το δεύτερο παιδί. Δεν ειναι εύκολες υποθέσεις αυτές για την ανθρώπινη ψυχή . Χρειαζόμαστε και ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ  στην βοήθεια Μπορείς να απευθυνθεις σε έναν επαγγελματία ή να βρεις ανταποκριση σε έναν κύκλο γυναικών,ή να εξομολογηθείς  ανάλογα με το τι σου ταιριάζει. Πάντως Βγες να μιλήσεις γιαυτό! 
Εμένα μου ταίριαξε πολύ η χοροθεραπεία και η γιόγκα .Αυτά τα συστήματα μου ταίριαξαν γιατι δεν έκανα εγώ καμία απευθείας ανάλυση αλλά το σώμα μου μίλησε μέσω του υποσυνήδειτου νου .Μου έβγαλε απίστευτα κρυμμένα  μυστικά . Έψαχνα στον έναν και στον άλλο και όλες οι απαντήσεις ήταν μέσα μου. Πολλά έχουν να κάνουν με το πως έχει καταγραφεί η μνήμη της δικής μας ζωής μέσα στη μήτρα της μάνας μας και της δικής μας  γέννησης. Οι ευθήνες και η πικρία προς τον εαυτό και προς τρίτους είναι ότι πιο μάταιο μπορεί να κάνει μια μάνα. Ο τοκετός μας απαιτεί το σεβασμό μας . Οπως και το να ισχυριστεί μια μάνα ή ένας μπαμπάς , ότι δεν έγινε τίποτα όλοι είμαστε υγειής είναι επίσης ουτοπία. Οι μνήμες έχουν ριζώσει και το δέντρο θα μεγαλώσει. Οσο πιο πολύ το αφήσεις τόσο πιο πολύ θα βασανίσει την οικογένεια σου στο μέλλον. (Μιλώντας πάντα για τις γυναίκες που δεν επέλεξαν  τον τρόπο που γέννησαν και  τραυματίστηκαν με την εμπειρία.). Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά αγάπης και μητρικής αλλυλεγγύης αγαπημένη μου.Εύχομαι να σε φωτίσει ο νους σου προς την καλύτερη για σένα και το μωρό σου κατεύθυνση

Η Ωκυτοκινη και η Καισαρική

Εμαθα πως ημουν εγκυος τον Νοεμβρη του 2008 και η ΠΗΤ μου ηταν στις 12/07/09. Η εγκυμοσυνη μου ηταν καλη, με τα συνηθη συμπτωματα. Ο γιατρος μου (κατεμε καλος επιστημονας και ανθρωπος) γενικα χαλαρος δεν με αγχωσε καθολου μου ελεγε "η εγκυος δεν ειναι αρρωστη, ευχαριστησου αυτο που σου συμβαινει". Στον 8ο μηνα γνωρισα και τη μαια (καταπληκτικη) η οποια με χαλαρωσε ακομα περισσοτερο δινοντας μου και οδηγιες πως να συμπεριφερθω αν μου σπασουν τα νερα  ή μουρθουν πονοι. Η γενικη της αποψη ηταν να παω στο μαιευτηριο οσο πιο αργα γινοταν και να περασω ολα τα αρχικα σταδια στο σπιτι.
 Στην 38η εβδομαδα επαθα μια αλλεργια  και γεμισα σπυρακια με εντονη φαγουρα σε ολο μου το σωμα. Ηταν και η μονη φορα που οταν πηρα το γιατρο να του πω για τα σπυρακια μουπε,με πολυ ηρεμο ομως τονο να παω επιτοπου σε μικροβιολογικο και να κανω καποιες ειδικες εξετασεις αιματος και ετσι αποκλεισαμε οτι δεν ηταν κατι σοβαρο αλλα μια απλη αλλεργια, επειδη ομως δεν μπορουσε να αντιμετωπιστει φαρμακευτικα με ταλαιπωρησε παααρα πολυ αφου ο συδυασμος του ζεστου καιρου και της εντονης φαγουρας μου εφεραν απιστευτη δυσφορια. Τα σπυρακια εμφανιστηκαν Δευτερα και το Σαββατο ειχαν μετατραπει σε εκζεματα που εκαιγαν και με φαγουριζαν και φυσικα οποτε με επιαναν τα κλαματα απο τη δυσφορια τοσο περισσοτερο φουντωναν αυτα
  39η εβδ και 2η μερα επισκεψη στο γιατρο ο οποιος με επαινεσε για την υπομονη που κανω λογω της αλλεργιας (ηθελε να με ανεβασει ψυχολογικα ο καλος μου) με ενημερωσε πως η θεση του μωρου ηταν οπισθια με κλιση προς τα δεξια (αν το λεω σωστα) μουπε να ενημερωσω τη μαια και επισης μουπε πως  θα περιμενουμε οσο παει εως και 42η εβδομαδα χωρις να βιασουμε κατι. Ενημερωσα τη μαια η οποια μουπε να κανω καποια πραγματακια να βοηθηθει το μωρο να παρει πιο σωστη θεση.
 39η εβδ και 3η μερα μεπιασαν πονοι οι οποιοι απο μισαωροι πηγαν στο ενα τεταρτο και μουπαν να περασω απο το μαιευτηριο να με δουν εκει ηταν και η μαια και ο γιατρος με εξετασαν και μουπαν πως δεν ειχα διαστολη και επειδη δε ηθελαν να κανουν προκληση  αλλα ουτε και εγω με εδιωξαν αφου με ενημερωσαν πως αυτοι οι πονοι μπορει και να κρατησοουν ακομα και μια βδομαδα.
  39η εβδ και 4η μερα ξυπναω το πρωι κατα τις 9 και και μολις σηκωνομαι απο το κρεβατι ενιωσα ενα ποταμι να τρεχει αναμεσα απο τα ποδια μου.Μουχαν σπασει τα νερα. Η ανακουφιση που ενιωσα ηταν απεριγραπτη αφου σταματησαν να με φαγουριζουν και τα σπυρια μου!Ενημερωσα τη μαια  πηρα και το συζυγο τηλ να   ερχεται και αρχισα να ετοιμαζομαι. Κατα τις 12 χαλαρη πολυ εφθασα στο μαιευτηριο με τα ιδια πονακια της προηγουμενης μερας και στις 1 το μεσημερι ειχα διαστολη 3. Το μωρο μου ειχε ακομα την ιδια θεση αλλα πηγαιναμε κανονικα για φ.τ. Ειχα πει πως δεν ηθελα επισκληριδιο και υπεμενα τους πονους παρεα με τον αντρουλη μου και τη μαια. Μετα απο καμια ωρα η διαστολη ειχε παει 4 και ερχεται η μαια μου με εναν ορο στο χερι και μου το βαζει τη ρωτησα τι ηταν και μου πε ωκυτοκινη, κατι που δεν ηθελα και μαλιστα οταν τη ρωτησα γιατι απο την απαντηση της καταλαβα πως ουτε και εκεινη το ενεκρινε.   θεωρω ΚΑΤΕΜΕ πως αυτος ηταν ο μονο λαθος χειρισμος του γιατρου μου και θεωρω πως επρεπε να μιλησω γιατι οταν αργοτερα πηγαν να μου βαλουν καθετηρα, για να αδειασουν οπως μουπαν την ουρηθρα και να βοηθηθει το μωρο να γυρισει τους απαντησα "ζητηστε μου απλα να κατουρησω εγω αυτο δε το βαζω" και το σεβαστηκαν απολυτα.
Μετα την ωκ. ομως ηρθε το απολυτο μαρτυριο του πονου το οποιο με κατεκλυσε τοσο βιαια και αποτομα που ταχασα και πανικοβληθηκα και σε διαστολη 6 ζητησα να μου κανουν επισκληριδιο και αυτο εμενα μουχει στοιχισει περισσοτερο απο την ιδια την καισαρικη γιατι με εκανε να αισθανθω αδυναμη και δειλη. Η δοση ηταν πολυ μικρη και εκτος οτι ειχα συναισθηση  και ελεγχο του σωματος μου (αφου σηκωθηκα κανονικα και περπατησα να παω τουαλετα) καταλαβαινα και τις συσπασεις αλλα σε πολυ μικρη ενταση.
Στις 5 παρα τεταρτο το απογευμα (σχεδον 4 ωρες απο την αρχω της διαστολης) ο γιατρος μου ανακοινωνει πως εχω διαστολη 10 και πως ξςκιναμε τις εξωθησεις. Εκει ομως κολλησαν τα πραγματα. Απο τις 5 παρα τεταρτο μεχρι τις 7 (με μονο ενα διαλλειμα μισης ωρας γιατι ειχα κουραστει παρα πολυ) εσπρωχνα και οπως μουπε ο γιατρος την ωρα που εσπρωχνα εβλεπε κεφαλι και μολις σταματουσα ξανατραβιοταν μεσα.  Στις 7 μου ειπε πως το μωρο ειχε ανεβασει παλμους και ειχαμε καταπονηθει και οι δυο και ειτε θα χρησιμοποιουσε βεντουζα ειτε θα καναμε καισαρικη. Την επιλογη την αφησε σε μενα και επελεξα την καισαρικη γιατι ειμαι κατα των εμβρυουλκων αφου ως εργοθεραπευτρια εχω δει  παιδακια με εγκεφαλικη παραλυση λογω χρησης βεντουζας. Ετσι στις 7.20 κρατησα για πρωτη φορα την κορουλα μου αγκαλια (δεν ηθελα να μαθω το φυλλο εως οτου γεννηθει) και παρολο πουμουν ξαπλωμενη στο χειρουργικο κρεββατι η μαια μου μου την εβαλε στο στηθος και τα πρωτα λεπτα της ζωουλας της θηλασε απο το στηθος της μαμας κατι που καναμε μεχρι και τον 15ο μηνα! Θυμαμαι ακομα το γιατρο να μου λεει λιγη ωρα μετα "Α ρε Λαμπρινουλα κανε λιγο υπομονη κανα δυο χρονια και στο επομενο θα τα κατεφερουμε και θα γεννησεις φυσιολογικα, θα δεις" και μακαρι να βγει πραγματικοτητα αυτο που μουπε. Τα σπυρακια δε το ιδιο βραδυ της γεννας ειχαν εξαφανιστει.

Το παραπονο μου ειναι που εφτασα στην πηγη αλλα δεν ηπια νερο προσπαθω ομως να θυμαμαι αυτο που λεει η γραφη πως "τα παντα συνεργουσι προς τα αγαθο εις τους αγαπωντας τον Κυριο" και πως η καισαρικη δεν ειναι τροπος γεννας αλλα εκτακτη αναγκη και ισως και εγω ναμουν τετοια. Αυτο που θελω να καταφερω ειναι να αποβαλλω αυτη την απογοητευση που νιωθω προς τον εαυτο μου και αυτη η εμπειρια αλλα και οι γνωσεις που αποκομοιζω περι vbac να με κανουν πιο δυνατη αλλα κυριως ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στην ολη διαδικασια της γεννας και ΟΧΙ αβουλο θεατη.

Ελπιζω να μη σε κουρασα πολυ!
Ευχαριστω
Λαμπρινη

Μοιάζουν πολύ οι τοκετοί μας...Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν χωρίς την ωκυτοκίνη. Οι πόνοι της συνθετικής ωκυτοκίνης πραγματικά είναι αδύνατον να περιγραφούν. Νομίζεις οτι θα πεθάνεις. Η επισκληρίδιος μετά απλά επιβάλλεται για να αντέξεις...


Λαμπρινούλα σου εύχομαι να ακολουθήσεις το δρόμο το σωστό για σένα.Είθε τα παιδάκια μας να έρχονται με λιγότερη βία στον κόσμο...Είθε όλοι οι γονείς να καταλάβουν τη σημασία που έχει αυτό για την εξέλιξη της κοινωνίας μας...

ΟΡΚΟΣ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΓΗΣ

Μαζευόμαστε σε σπίτια μανούλες και παίζουν τα παιδιά μας. Παρατηρώ τα παιδιά .Παίζουν απλά. Μετά παρακολουθώ τις  μανούλες.Όλες προσπαθούμε να κάνουμε ομάδες. Υποομάδες στη μεγάλη ομάδα. Και μετά στήνονται οι φατρίες ...
Μα τι κάνουμε? Τι προσπαθούμε να χωρίσουμε ?Εγώ είμαι εσύ και εσύ είσαι εγώ. Όλοι απο την ίδια ύλη δημιουργηθήκαμε. Είναι αστείο να βρίσκουμε τι μας χωρίζει όταν τα πάντα γύρω μυρίζουν  ένωση. Τα παιδιά μας μαζί θα παίξουν στην παιδική χαρά . Κάπου θα ενωθούν οι δρόμοι μας . Δεν μας συμφέρει αδέρφια να χωριζόμαστε και να κρίνουμε ο ένας τον άλλον , δε μας συμφέρει...

Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω τον όρκο στη Μάνα Γης για να μην ξεχνάμε  . Θα είναι ευχής έργον να τον υπογράψετε όλοι οι γονείς

Μάνα Γης ,
Χάρισε στην καθεμιά μας την πληροφορία που έχει ανάγκη και φώτησε μας ώστε να την  επιλέγουμε πάντα με σοφία.
Προφύλαξε το δικαίωμα μας να είμαστε διαφορετικές.
Διαφύλαξε την  ανάγκη κάθε μάνας να γίνονται οι επιλογές της  πάντα σεβαστές  άρα και ανεκτές.
Βοήθησε μας να παραμείνουμε στο δρόμο της πανανθρώπινης αλήθειας ,αυτόν  της μητρικής αλληλεγγύης.
Φώτησε  τα μάτια της καρδιάς μας ωστέ  να δουμε την ενότητα που μας διέπει.
Όλα τα παιδιά είναι παιδιά της Μάνας Γης  , και όλοι οι γονείς επίσης.