Δε σας εχω πει τίποτα για τη γιόγκα εγώ η γιόγκαμαμα!!!Η ζωή μου άλλαξε για πάντα και παρόλαυτα δεν έχω μπορέσει να συνδέσω 4 ριμάδες λέξεις να εκφράσω πως νιώθω για όλο αυτό το "σύστημα ευεξίας", αυτό το "σύστημα ΖΩΗΣ". Μέχρι να μπορέσω να μιλήσω γιαυτό σας παραθέτω επιστολή που έλαβα απο την πρώτη μου μαθήτρια στην Ελλάδα , την κολλητή μου.... Τα λέμε Σάββατο πρωί στις 10.00 στο Shantom!
"Νιώθω έντονα την ανάγκη να μιλήσω για τη γιόγκα. Μου τη γνώρισε η κολλητή μου περίπου πριν 3 χρόνια και ξεκίνησα. Δεν ήξερα τίποτα, δεν καταλάβαινα τίποτα. Έκανα σα ρομπότ τις ασάνας, έκανα τις αναπνοές και στο τέλος το σιωπηλό κάθισμα. Δεν καταλάβαινα το σώμα μου, ήταν ξένο από την υπόλοιπη ύπαρξή μου. Δεν αντιλαμβανόμουν τη στάση του σώματός μου, πολλές φορές ήταν τόσο στραβή, μου το λέγανε και πάλι αδύνατον να το καταλάβω. Αδυνατούσα να ελέγξω πολλά σημεία του κορμιού μου, τους ώμους μου, την πλάτη μου, κυρίως αυτά τα δύο. Αλλά κυρίως, δεν πίστευα στη γιόγκα, μου φαινόταν μια πολύ ωραία θεωρία, τόσο μακριά από μένα, που ναι, λειτουργεί για κάποιους ανθρώπους φωτισμένους, που ίσως ζουν μακριά από την κόλαση του δυτικού πολιτισμού, έτσι νόμιζα. Πίστευα ότι εγώ είμαι καταδικασμένη να ζω με τον τρόπο που ζω, δουλειά, stress, ανταγωνισμός, φίλοι, ποτάκια, τσιγάρα, πιο μετά να κάνω οικογένεια, παιδιά, αντιγράφοντας 100% τα πρότυπα που είναι αποτυπωμένα στο ασυνείδητό μου και το κυριότερο, νιώθοντας ευχαριστημένη με όλα αυτά. Τώρα νιώθω ότι μπορώ να αλλάξω τα πάντα. Αν και παραμένω στη δουλειά μου, καπνίζω ακόμα και πάνω κάτω τα ίδια κάνω με πριν, τώρα ξέρω ότι υπάρχει κι ένα άλλο είδος ζωής να κάνω και πιστεύω ότι μπορώ να το ακολουθήσω αν θελήσω. Αυτή η άλλη ζωή είναι αυτή που σε βγάζει λιγουλάκι από την άγνοια, αυτή που σου θυμίζει αυτό που πραγματικά είσαι. Έλεγα λοιπόν για τη σχέση μου με το σώμα μου, το οποίο όσο γνωρίζω, τόσο γνωρίζω εμένα, όσο σκαλώνω στα ελαττώματά του, τόσο συνειδητοποιώ ότι συνδέονται με ελαττώματα του χαρακτήρα μου ή με παλιά τραύματα. Το σώμα μας έχει σοφία που δεν μπορούμε να φανταστούμε, θυμάται για μας πράγματα, που το μυαλό μας έχει ξεχάσει, έχει μνήμες και καταγραφές για το ποιοι είμαστε και είναι πρόθυμο ανά πάσα στιγμή να μας τα αποκαλύψει όλα. Αρκεί να το ακούσουμε. Το σώμα μου λοιπόν είχε υποστεί τεράστιο βιασμό όλα αυτά τα χρόνια. Από μένα κυρίως που δεν το σεβόμουν και δεν το αγαπούσα. Κατά κάποιο τρόπο θεωρούσα ότι είναι υποχρεωμένο να με υπηρετεί, όσο κι αν εγώ το κακοποιώ. Δέχθηκε βιασμό από τις διάφορες γυμναστικές που έκανα από πολύ μικρή, όταν μας μάθανε ότι πρέπει να πονέσουμε, για να γυμναστούμε και πιεζόμασταν να βγούμε πρώτοι, για να ταΐσουμε έναν τεράστιο εγωισμό, που τότε μας τον χτίζανε λίγο λίγο, άθελά τους βέβαια. Το σώμα μου λοιπόν πέτρωσε σαν αντίδραση και έκοψε κάθε επικοινωνία μαζί μου. Φυσικά εγώ ούτε αυτό δεν καταλάβαινα. Εγώ πηγαινοερχόμουνα. Όταν τώρα σκέφτομαι το ποια είμαι, σκέφτομαι το σώμα μου ένα με μένα κι είμαι ευγνώμων. Μετά από 3 χρόνια, βιώνω τόσο υπέροχη σχέση με το σώμα μου, που δεν μπορώ να την περιγράψω. Με τις αναπνοές νιώθω ζωντανή. Περιπλανιέμαι μέσα μου, στα όργανά μου, τα ευχαριστώ ένα ένα, ενώνομαι με την αναπνοή μου και την ακολουθώ στο ταξίδι της μέσα μου, το σώμα μου κινείται σε απόλυτη αρμονία με την αναπνοή μου. Μετά από 3 χρόνια το σώμα μου αρχίζει σιγά σιγά να με εμπιστεύεται, να χαλαρώνει και να μου αποκαλύπτει την ομορφιά του. Εξωτερικά και εσωτερικά. Εξωτερικά, αν και μεγαλώνει, γίνεται όλο και πιο αρμονικό, γυμνασμένο, δυνατό, ευέλικτο, ισορροπημένο, ευχαριστημένο. Εσωτερικά, αν και δεν κάνω εξετάσεις, είμαι σίγουρη ότι είναι υγιές όσο ποτέ, νιώθει ελεύθερο να εκφραστεί, βγάζει προς τα έξω αυτό που θέλει και κάποια πράγματα που είναι ενοχλητικά, έμαθα σιγά σιγά να τα αγαπάω και να τα αποδέχομαι κι όχι να θέλω να τα ξεφορτωθώ άμεσα με φάρμακα. Κι αυτά τα ενοχλητικά δικά μου είναι, εγώ είμαι με τα ελαττώματά μου. Και τον πόνο έμαθα να τον υπομένω και να τον αγαπώ, όταν πονάω αυτοσυγκεντρώνομαι και στέλνω την αναπνοή μου στον πόνο, του μιλάω και μ’ ακούει. Τέλος τα Depon. Αυτοθεραπεία. Επιτρέπω στο σώμα μου να μην είναι τέλειο. Κι όσο θα μειώνω τον εγωισμό μου κι όσο θα μειώνω το θυμό μου, τόσο πιο υγιές σώμα θα έχω.
Γιόγκα, ένα σύστημα τόσο διαφορετικό από ο,τιδήποτε έχουμε μάθει. Ένα βύθισμα στον εαυτό. Μια αποκάλυψη ενός κόσμου σιωπηλού κι αληθινού, πίσω από το πέπλο των συνεχών σκέψεων και της βαβούρας. Ενός κόσμου με απαντήσεις. Χαίρομαι, γιατί ξέρω ότι είμαι μόνο στην προθέρμανση κι ότι με περιμένουν ακόμα πολλές συνειδητοποιήσεις. Ευχαριστώ πολύ δυνατά ό, τι με οδήγησε σε αυτό το δρόμο και προσεύχομαι για βοήθεια να φέρω εις πέρας το έργο μου σε αυτή τη ζωή. Σήμερα άκουσα έναν παπά να μιλάει κι αυτό που είπε ήταν ότι όλοι είμαστε ένα, όλοι είμαστε το θείο. Νιώθω ότι είναι η μόνη αλήθεια."
