New twins on the blog n.2

Γεννάς με μια τέντα μπροστά σου κ ξαφνικά ακούς μια φωνούλα. Ενα μωρο προσγειώνεται στην αγκαλιά σου αλλά δεν έχεις χέρια να το αγκαλιάσεις.Ακούς κάτι κρακ κρακ , κουνιέται οι κοιλιά σου πολύ έντονα.Σε τρία λεπτά σου ξαναβάζουν ένα μωρό , φαντάζομαι σου λένε και να σας ζήσει, αλλά δεν είσαι σίγουρη. Το ένα μεγάλο είναι και ουρλιάζει , το δεύτερο μικρότερο πολύ. Ουρλιάζει και αυτό αλλά με χαμηλότερη ένταση. Είναι μέσα σε ένα αλουμινόχαρτο, αυτό είναι το μικρότερο σου παιδί.Το παίρνουν γρήγορα και πως να αντισταθείς .Σκέφτεσαι οτι θα τα καταφέρεις θα το ξεπεράσεις . Το παιδί σου σήμερα δε θα κοιμηθεί μαζί σου.Θα το ξεπεράσεις οτι οι πρώτες στιγμές του θα είναι σε ένα γυαλινο κουτί .Θα το ξεπεράσεις... Το χάνεις το μυαλό σου . Κλαίς αλλά ο καλός σου δεν είναι εκεί να σου σκουπίσει τα δάκρυα . Ούτε να αντικρίσει την πρωτη ανάσα των παιδιών σας. Το άλλο σου μωρό θηλάζει αν έχεις καλή μαία ...Αυτή είναι τα χέρια σου , η φωνή σου και τα πόδια σου.Αυτή σου λέει οτι σε αγαπάει και οτι όλα είναι καλά.Εσύ είσαι σαν τον εσταυρωμένο με ανοιχτά χέρια γεμάτα καλώδια.Μετά σου λένε φεύγεις για την εντατική.Σε τρώει όλο σου το κορμί αλλά δε μπορείς να ξυστείς . Τα χέρια σου γεμάτα καλώδια και πιεσόμετρα. Ακούς μπιμπ μπιπ όλη νύχτα και σκέφτεσαι οτι είσαι σε συνεργείο ανθρωκινήτων.Τα μωρά σου που να είναι τώρα;Ο καλός σου να είναι απέξω;Άραγε τα είδε τα μωρά σας;
-Μη σκέφτεσαι εαυτέ , μη σκέφτεσαι.Όλα είναι οπως έπρεπε να είναι και εσύ δεν επιλέγεις.
Ευτυχώς που έχω τη γιόγκα την αιώνια φίλη μου. Αυτή με έσωσε για ακόμα μια φορά . Κάνω αναπνοές στη φαγούρα. Κάνω αναπνοές στις αναμνήσεις και σβήνω τις επιθυμίες για να μην πονάέι η ψυχή μου. Η ψυχή μου γέννησε δυο ψυχές σήμερα .Θα προσπαθήσω να συντονιστώ στην ευτυχία. 

e

New twins on the blog

Περίμενα στο γραφείο του καθηγητή μια Κυριακή του Ιουλίου. Γνωστός στον Ελλαδικό περιγεννητικό χώρο για την υποστήριξη σε γυναίκες που επιθυμούν VBAC(κολπικό τοκετό μετά απο καισαρική).Οι vbacίτισσες του φορουμ μιλούσαν συνέχεια  για τον Γιαννίκο και τον Δημητρίου . O Φαρμακίδης δεν είχε ακόμα ακουστεί…Φέτος πρωτοδιάβασα για την Κωνσταντίνα και τον Φαρμακίδη στο facebook group vbac. Ασχολείται με το vbac πολλά χρόνια εκ των οποίων τα δέκα στην Αμερική.  Μου είχε κανονίσει το ραντεβού ο φύλακας άγγελος μου, η νοσοκομειακή μαία μου ,η Γιάννα Βασιλάκη. Είχα απευθυνθεί και σε άλλους γιατρούς και όλοι έκριναν οτι έπρεπε ήδη να έχω μπει για καισαρική.Είμασταν 37η εβδομάδα και κανένα σημάδι τοκετού…Οι αγαπημένες μου μαίες , οι βοηθοί μητρότητας, οι κολλητές μου, οι ιντερνετικές μου φίλες, η αδελφή μου η Νικολέτα , ο καλός μου και οι γονείς μας …Όλοι στάθηκαν δυνατά στο πλευρό μας. Ήταν μια τόσο δύσκολη διαδικασία. Και ήταν ακόμα στην αρχή της...

Στείλαμε τις εξετάσεις μου στον δάσκαλό μου,Michel Odent .-Όχι τοκετός στο σπίτι με αυτες τις τιμές λευκώματος!!!".Δε σας το κρυβω... δάκρυσα  με την τροπή των πραγμάτων.Παρακαλούσα τα κορίτσια να στείλουν σήμα να ξεκινήσουν οι συσπάσεις.

-Μα είμαι η Μάνα Γης . Δε γίνεται να γεννήσω με καισαρική, είπα στον καθηγητή. Τα κορίτσια δε θέλουν να γεννηθούν ακόμα γιατρέ και πέρα απο την κούραση και τις ζαλάδες της υπέρτασης εγώ νιώθω καλά. Δε μίλησε αλλά με πήγε στον υπέρηχο.Δε μπορεί να είναι Έλληνας γιατρός αυτός, σκέφτηκα.

Πήγαινε γρήγορα και δεν τον προλάβαινα στις σκάλες. Δεν είπα τίποτα για να δει πόσο ακμαία είμαι και βαριανάσαινα κρυφά.Τα κορίτσια μου ήταν εκεί σε ένα δισδιάστατο περιβάλλον έκοβαν βόλτες.Aνέμελες πρασινες γραμμές πάνω στο μαύρο,ήταν τα κορίτσια μου.-Γιατρέ να σας γνωρίσω τη Λήδα  και τη Λουίζα . -Η Λήδα είναι ισχυακή και μοιάζει να μην έχει ικανοποιητικό βάρος, μου απαντάει. Δεν ήθελα να το πιστέψω για να μην καθιερωθεί. Θα πήγαινα σπίτι θα της μιλούσα θα έτρωγα καλά ...και όλα θα ήταν ένα λάθος ένα ψέμα.Με έστειλε για πολλές εξετάσεις αίματος.Τίποτα άλλο ανησυχητικό.Μόνο το λεύκωμα ήταν στα υπερύψη, η πίεση επίσης και είχα καραβαρβάτη προεκλαμψία με ένα απο τα δύο μωρά να μην παίρνει βάρος.Όλα είναι μια παρεξηγηση σκεφτόμουν .

-Θα σε παρακολουθώ , είπε ο καθηγητής .Ξαναέλα μεθαύριο με τις εξετάσεις σου. Θα περιμένουμε λίγο και θα πάμε για φυσιολογικό τοκετό .Η καρδιά μου σκίρτησε.Προς στιγμήν σκέφτηκα οτι δεν ξέρω να γεννάω σε ένα μαιευτήριο.Ότι η Λήδα θα μπει σίγουρα στη μονάδα ως ελλιποβαρές(IUGR) και πως θα το αντέξω.Ότι η καισαρική είναι αναπόφευκτη με ένα ισχυακό μωρό διδύμων...Μου είπε τα ίδια σχεδόν με τη γλυκιά ολιστική γυναικολόγο Isabel Rosas που μίλησα λίγες μέρες πριν...Τις σκέψεις μου διέκοψε ευτυχώς η Κωνσταντίνα . Μου δίνει το τηλέφωνο ο γιατρός λέγοντας μου οτι είναι η μαία, η Κωνσταντίνα Νούσια . Ακούω μια φωνή σταθερή , υποστηρικτική και γεμίζω ελπίδα. -Έλα Μάνα Γης, θα ειδωθούμε απο κοντά να συζητήσουμε για μια προσπάθεια φυσιολογικής γέννας ίσως και των δύο μωρών.Έφτασα εβδομάδα 38η αγκομαχώντας. Τα παιδιά μου δε μπορούσα να τα χαρώ, την εγκυμοσύνη μου επίσης.Προσπαθούσα να διατηρώ καλές σκέψεις αλλά το σώμα μου δε βοηθούσε . Ένιωθα τόσο κουρασμένη και αδειασμένη.Πονούσε το δόντι μου , η λεκάνη μου , το κεφάλι μου .Δεν είχα καμία σχέση με την έγκυο Μάνα Γης που ήξερα στις προηγούμενες εγκυμοσύνες…

Ακόμα ένα δυνατό μάθημα ζωής μου χτυπούσε την πόρτα.Το ένα μου παιδί είχε εμπεδωθεί και περίμενε.Το άλλο έστελνε σήμα οτι δεν αντέχει άλλο. Το σώμα μου επίσης ήθελε να σταματήσει αυτό το μαρτύριο…Η ψυχή μου φώναζε καθαρά. Δε θα γεννηθεί μωρό απο αυτό το κορμί χωρίς να έχει δώσει σήμα.Και τότε ήρθαν οι πρώτες κανονικές αλλά αραιές συσπάσεις.Δάκρυζα στον καρδιοτοκογράφο κ προσευχόμουν να αυξηθούν.-Δε μπορώ να δώσω άλλο περιθώριο , είπε την Κυριακή.Μέχρι την Τρίτη θα έρθεις στο μαιευτήριο…Εβδομάδα 39η  

to be continued...

Και ζήσαν αυτοί καλά...

Πέρασαν χρόνια αρκετά . Και να μαι πάλι εδώ.Έχω πεθάνει για να ξαναγεννήσω έναν άλλο εαυτό τρεις  φορές . Είμαι πλέον μαμά τεσσάρων παιδιών. Αυτή η τρίτη ζωή που ζω τώρα, τρεις μήνες περίπου, είναι η πιο ευτυχισμένη. Με κοιτάνε όλοι παράξενα , όσοι μαθαίνουν οτι έχω τέσσερα παιδιά. Ξεκινάνε με ένα περίλυπο ύφος . Καταλήγουν μπερδεμένοι με σαστισμένο χαμόγελο.-Καλό κουράγιο λένε και με χαιρετάνε. Άραγε αντιλαμβάνονται το ευτυχισμένο μου χαμόγελο;Αυτό που κατεβαίνει απο τους λόφους των ματιών μου και κατακλύζει όλη μου την ύπαρξη...