Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

New twins on the blog n.2

Γεννάς με μια τέντα μπροστά σου κ ξαφνικά ακούς μια φωνούλα. Ενα μωρο προσγειώνεται στην αγκαλιά σου αλλά δεν έχεις χέρια να το αγκαλιάσεις.Ακούς κάτι κρακ κρακ , κουνιέται οι κοιλιά σου πολύ έντονα.Σε τρία λεπτά σου ξαναβάζουν ένα μωρό , φαντάζομαι σου λένε και να σας ζήσει, αλλά δεν είσαι σίγουρη. Το ένα μεγάλο είναι και ουρλιάζει , το δεύτερο μικρότερο πολύ. Ουρλιάζει και αυτό αλλά με χαμηλότερη ένταση. Είναι μέσα σε ένα αλουμινόχαρτο, αυτό είναι το μικρότερο σου παιδί.Το παίρνουν γρήγορα και πως να αντισταθείς .Σκέφτεσαι οτι θα τα καταφέρεις θα το ξεπεράσεις . Το παιδί σου σήμερα δε θα κοιμηθεί μαζί σου.Θα το ξεπεράσεις οτι οι πρώτες στιγμές του θα είναι σε ένα γυαλινο κουτί .Θα το ξεπεράσεις... Το χάνεις το μυαλό σου . Κλαίς αλλά ο καλός σου δεν είναι εκεί να σου σκουπίσει τα δάκρυα . Ούτε να αντικρίσει την πρωτη ανάσα των παιδιών σας. Το άλλο σου μωρό θηλάζει αν έχεις καλή μαία ...Αυτή είναι τα χέρια σου , η φωνή σου και τα πόδια σου.Αυτή σου λέει οτι σε αγαπάει και οτι όλα είναι καλά.Εσύ είσαι σαν τον εσταυρωμένο με ανοιχτά χέρια γεμάτα καλώδια.Μετά σου λένε φεύγεις για την εντατική.Σε τρώει όλο σου το κορμί αλλά δε μπορείς να ξυστείς . Τα χέρια σου γεμάτα καλώδια και πιεσόμετρα. Ακούς μπιμπ μπιπ όλη νύχτα και σκέφτεσαι οτι είσαι σε συνεργείο ανθρωκινήτων.Τα μωρά σου που να είναι τώρα;Ο καλός σου να είναι απέξω;Άραγε τα είδε τα μωρά σας;
-Μη σκέφτεσαι εαυτέ , μη σκέφτεσαι.Όλα είναι οπως έπρεπε να είναι και εσύ δεν επιλέγεις.
Ευτυχώς που έχω τη γιόγκα την αιώνια φίλη μου. Αυτή με έσωσε για ακόμα μια φορά . Κάνω αναπνοές στη φαγούρα. Κάνω αναπνοές στις αναμνήσεις και σβήνω τις επιθυμίες για να μην πονάέι η ψυχή μου. Η ψυχή μου γέννησε δυο ψυχές σήμερα .Θα προσπαθήσω να συντονιστώ στην ευτυχία. 
e

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

New twins on the blog

Περίμενα στο γραφείο του καθηγητή μια Κυριακή του Ιουλίου. Γνωστός στον Ελλαδικό περιγεννητικό χώρο για την υποστήριξη σε γυναίκες που επιθυμούν VBAC(κολπικό τοκετό μετά απο καισαρική).Οι vbacίτισσες του φορουμ μιλούσαν συνέχεια  για τον Γιαννίκο και τον Δημητρίου . O Φαρμακίδης δεν είχε ακόμα ακουστεί…Φέτος πρωτοδιάβασα για την Κωνσταντίνα και τον Φαρμακίδη στο facebook group vbac. Ασχολείται με το vbac πολλά χρόνια εκ των οποίων τα δέκα στην Αμερική.  Μου είχε κανονίσει το ραντεβού ο φύλακας άγγελος μου, η νοσοκομειακή μαία μου ,η Γιάννα Βασιλάκη. Είχα απευθυνθεί και σε άλλους γιατρούς και όλοι έκριναν οτι έπρεπε ήδη να έχω μπει για καισαρική.Είμασταν 37η εβδομάδα και κανένα σημάδι τοκετού…Οι αγαπημένες μου μαίες , οι βοηθοί μητρότητας, οι κολλητές μου, οι ιντερνετικές μου φίλες, η αδελφή μου η Νικολέτα , ο καλός μου και οι γονείς μας …Όλοι στάθηκαν δυνατά στο πλευρό μας. Ήταν μια τόσο δύσκολη διαδικασία. Και ήταν ακόμα στην αρχή της...

Στείλαμε τις εξετάσεις μου στον δάσκαλό μου,Michel Odent .-Όχι τοκετός στο σπίτι με αυτες τις τιμές λευκώματος!!!".Δε σας το κρυβω... δάκρυσα  με την τροπή των πραγμάτων.Παρακαλούσα τα κορίτσια να στείλουν σήμα να ξεκινήσουν οι συσπάσεις.
-Μα είμαι η Μάνα Γης . Δε γίνεται να γεννήσω με καισαρική, είπα στον καθηγητή. Τα κορίτσια δε θέλουν να γεννηθούν ακόμα γιατρέ και πέρα απο την κούραση και τις ζαλάδες της υπέρτασης εγώ νιώθω καλά. Δε μίλησε αλλά με πήγε στον υπέρηχο.Δε μπορεί να είναι Έλληνας γιατρός αυτός, σκέφτηκα.

Πήγαινε γρήγορα και δεν τον προλάβαινα στις σκάλες. Δεν είπα τίποτα για να δει πόσο ακμαία είμαι και βαριανάσαινα κρυφά.Τα κορίτσια μου ήταν εκεί σε ένα δισδιάστατο περιβάλλον έκοβαν βόλτες.Aνέμελες πρασινες γραμμές πάνω στο μαύρο,ήταν τα κορίτσια μου.-Γιατρέ να σας γνωρίσω τη Λήδα  και τη Λουίζα . -Η Λήδα είναι ισχυακή και μοιάζει να μην έχει ικανοποιητικό βάρος, μου απαντάει. Δεν ήθελα να το πιστέψω για να μην καθιερωθεί. Θα πήγαινα σπίτι θα της μιλούσα θα έτρωγα καλά ...και όλα θα ήταν ένα λάθος ένα ψέμα.Με έστειλε για πολλές εξετάσεις αίματος.Τίποτα άλλο ανησυχητικό.Μόνο το λεύκωμα ήταν στα υπερύψη, η πίεση επίσης και είχα καραβαρβάτη προεκλαμψία με ένα απο τα δύο μωρά να μην παίρνει βάρος.Όλα είναι μια παρεξηγηση σκεφτόμουν .

-Θα σε παρακολουθώ , είπε ο καθηγητής .Ξαναέλα μεθαύριο με τις εξετάσεις σου. Θα περιμένουμε λίγο και θα πάμε για φυσιολογικό τοκετό .Η καρδιά μου σκίρτησε.Προς στιγμήν σκέφτηκα οτι δεν ξέρω να γεννάω σε ένα μαιευτήριο.Ότι η Λήδα θα μπει σίγουρα στη μονάδα ως ελλιποβαρές(IUGR) και πως θα το αντέξω.Ότι η καισαρική είναι αναπόφευκτη με ένα ισχυακό μωρό διδύμων...Μου είπε τα ίδια σχεδόν με τη γλυκιά ολιστική γυναικολόγο Isabel Rosas που μίλησα λίγες μέρες πριν...Τις σκέψεις μου διέκοψε ευτυχώς η Κωνσταντίνα . Μου δίνει το τηλέφωνο ο γιατρός λέγοντας μου οτι είναι η μαία, η Κωνσταντίνα Νούσια . Ακούω μια φωνή σταθερή , υποστηρικτική και γεμίζω ελπίδα. -Έλα Μάνα Γης, θα ειδωθούμε απο κοντά να συζητήσουμε για μια προσπάθεια φυσιολογικής γέννας ίσως και των δύο μωρών.Έφτασα εβδομάδα 38η αγκομαχώντας. Τα παιδιά μου δε μπορούσα να τα χαρώ, την εγκυμοσύνη μου επίσης.Προσπαθούσα να διατηρώ καλές σκέψεις αλλά το σώμα μου δε βοηθούσε . Ένιωθα τόσο κουρασμένη και αδειασμένη.Πονούσε το δόντι μου , η λεκάνη μου , το κεφάλι μου .Δεν είχα καμία σχέση με την έγκυο Μάνα Γης που ήξερα στις προηγούμενες εγκυμοσύνες…

Ακόμα ένα δυνατό μάθημα ζωής μου χτυπούσε την πόρτα.Το ένα μου παιδί είχε εμπεδωθεί και περίμενε.Το άλλο έστελνε σήμα οτι δεν αντέχει άλλο. Το σώμα μου επίσης ήθελε να σταματήσει αυτό το μαρτύριο…Η ψυχή μου φώναζε καθαρά. Δε θα γεννηθεί μωρό απο αυτό το κορμί χωρίς να έχει δώσει σήμα.Και τότε ήρθαν οι πρώτες κανονικές αλλά αραιές συσπάσεις.Δάκρυζα στον καρδιοτοκογράφο κ προσευχόμουν να αυξηθούν.-Δε μπορώ να δώσω άλλο περιθώριο , είπε την Κυριακή.Μέχρι την Τρίτη θα έρθεις στο μαιευτήριο…Εβδομάδα 39η  

to be continued...


Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Και ζήσαν αυτοί καλά...

Πέρασαν χρόνια αρκετά . Και να μαι πάλι εδώ.Έχω πεθάνει για να ξαναγεννήσω έναν άλλο εαυτό τρεις  φορές . Είμαι πλέον μαμά τεσσάρων παιδιών. Αυτή η τρίτη ζωή που ζω τώρα, τρεις μήνες περίπου, είναι η πιο ευτυχισμένη. Με κοιτάνε όλοι παράξενα , όσοι μαθαίνουν οτι έχω τέσσερα παιδιά. Ξεκινάνε με ένα περίλυπο ύφος . Καταλήγουν μπερδεμένοι με σαστισμένο χαμόγελο.-Καλό κουράγιο λένε και με χαιρετάνε. Άραγε αντιλαμβάνονται το ευτυχισμένο μου χαμόγελο;Αυτό που κατεβαίνει απο τους λόφους των ματιών μου και κατακλύζει όλη μου την ύπαρξη...

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Το τέλος ενός μακροχρόνιου θηλασμού

Αγάπησα τη μητρότητα μέσα απο το θηλασμό.Αγάπησα το μωρό μου τόσο βαθιά τόσο σεβάσμια.Ήρθα αντιμέτωπη με το "τι θα πει ο κόσμος " όσο ποτέ πριν και βγήκα τόσο πιο δυνατή τόσο ανεπηρέαστη απο τα ¨μη ουσιαστικά " της ζωής . Η παλιά μου εικόνα μου φαντάζει τόσο ξένη.Δεν είναι δυνατόν να με ενοιαζε η γνώμη τρίτων σε μια τόσο προσωπική εμπειρία σκέφτομαι…Και πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν αφήναμε τα μωράκια μας να μας οδηγήσουν μέσα απο το μονοπάτι του θηλασμού σε τόσο μοναδικές συνειδητοποιήσεις.Αν δίναμε όσο πιο πολύ χρόνο μπορούμε να μας αναποδογυρίσουν τη ζωή για να καταλάβουμε την ουσία της . Απορώ πως τα συνταιριάζουμε με τη γενιά των μαμάδων μας που ως επι το πλείστον δε θήλασαν .Μέχρι πρόσφατα παλιά μου συμμαθήτρια στις κούνιες ξίνησε .-Ε, όχι τόσο καιρό θηλάζεις ,δεν είναι σωστό .Ένιωσα τόσο όμορφα με τον εαυτό μου που δεν με θύμωσε η άποψη της άλλης μάνας .Δε με απασχόλησε καν το κουράγιο της να κάνει κριτική ως συναδέλφισσα μάνα.Ένιωσα ότι και αυτή την ανοχή σε κάθε είδους απόψεις μητρότητας , απο το θηλασμό την κέρδισα.Και είναι τόσο σημαντικό δώρο.Γιατί τα μωρά όλου του κόσμου έχουν ανάγκη απο μάνες που δεν επιπλήττουν τη μαμά τους. Και όταν νιώθεις τόση ολοκλήρωση δεν έχεις καμία ανάγκη επιβεβαίωσης όπως παλιά.Γιατί η αυτοεπιβεβαίωση έρχεται ακολουθώντας απλά και ταπεινά το δρόμο του ενστίκτου που τόσο σοφά έχει χαριστεί απο το δημιουργό αυτού του κόσμου . 

Γιατροί , συμβουλάτορες , φίλοι και γνωστοί  όλοι είχαν απο μία άποψη .Ο θηλασμός με οδηγούσε στην αλάνθαστη άποψη του παιδιού μου..Πότε δεν παραπάτησα όταν περπατούσα στο δρόμο του παιδιού.Αυτός μπροστά και εγώ ξωπίσω να ακολουθώ.Κάθε θηλασμος μια επιπλέον ευκαιρία μαθήματος  συνάμα και αγάπης , ζεστής αγκαλιάς και ασφάλειας .Συνειδητοποιώ οτι είμασταν συγκοινωνούντα δοχεία εγώ και το παιδάκι μου , το αστεράκι του ουρανού μου .Όσο επαιρνε  αυτός τόσο κιεγώ. Ναι και η μαμά παίρνει αγάπη και ασφάλεια .Ναι και η μαμά την έχει ανάγκη .Σαν να είναι το πιο σημαντικό στήριγμα μητρότητας ο θηλασμός.Δεν έχει απο που να πιαστεί η μάνα και τελικά η στήριξη έρχεται  απο τη στενή επφή με το παιδί της  

 Ήθελα πολύ έντονα τον τελευταίο καιρό να σταματήσουμε. Εδώ και 5 μήνες το συζητάμε και μειώνουμε σταδιακά.Το τέλος ξεκίνησε με την ευκαιρία μιας διαμονής στο σπίτι των παπούδων .Κοιμήθηκε με τη γιαγιά πολύ όμορφα κοιμήθηκε αρκετές ώρες και πήρα το μήνυμα οτι ήρθε η αρχή του τέλους  του πανέμορφου ταξιδιού που κράτησε 2.5 χρόνια .Έμεινε παραπάνω με τη γιαγιά και όταν γύρισε δεν ξαναήπιαμε "λάλα" . 
Δάκρυσα όταν συνειδητοποίησα πως ίσωςμου έλειψε κιεμένα όσο και σαυτόν.Δεν το είχα καταλάβει και δεν το είχα φανταστεί. Επίσης κατάλαβα έντονα πως τον πρώτο ενάμιση χρόνο δεν κατάλαβα και πολλά απο το ¨τι εστί θηλασμός" .Μου φαινόταν πολύ αστείο που τόσες μάνες θεωρούσαν θηλασμό τον εξάμηνο.Μα δεν έχετε ζήσει και καταλάβει τίποτα σκέπτομαι τώρα οτι θα απαντούσα.Το πιο περίεργο είναι πως δεν έχω κατάβει το γιατί.Τι εννοώ με το τίποτα;Ισως γιατί ήταν τόσο βολικός , ηρεμούσα το μωρό μου αναπάσα στιγμή (κάτι που τυρρανάει πολύ τους γονείς με δραστήρια παιδιά).Δεν έχει ταλαιπωρηθεί πολύ απο υπερδιέγερση γιατί πάντα είχαμε την άμεση δράση διαθέσιμη.Ίσως γιατί δεν πιέστηκα ποτέ ιδιαίτερα να σταματήσω.Μάλλον επειδή μου δίνει μια βαθιά αίσθηση ανείπωτης , ανεξήγητης πληρότητας.Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αγάπησα τόσο το μακροχόνιο θηλασμό.Είμαι σίγουρη οτι θα υπάρχουν κιάλλα να δω αν συνεχίσω .Όμως το νόημα είναι να ακολουθώ το δρόμο που χαράζει η μοναδική σχέση με το συγκεκριμένο παιδί . Να μην κάνουμε τίποτα γιατί πρεπει ή γιατί το είπε ο γιατρός.Ήρθε το τέλος και η καινούργια αρχή.Ήρθε έτσι απλά χαλαρά και αβίαστα. Με κάποιες μικρές γκρίνιες που έσβησε το παιδί μόνο  του στην αγκαλιά του μπαμπά ή της γιαγιάς και μετά απο λίγες μέρες στη δική μου(φορώντας αντρικό tshirt του καλού μου).Ερχόταν γλυκά γλυκά με το πιο αξιολάτρευτο χαμογελάκι του και μου ψιθίριζε "Λάλα Μαμά(σταμάτησε να με λέει και με το όνομα μου όπως παλιά).Η μου λέει -θελω από το λάλα το δικό σου! Και σβήνω και τον παίρνω αγκαλίτσα και του ψιθυρίζω πως ήρθε η ώρα να περάσουμε σε άλλο επίπεδο .Και σαν να το καταλαβαίνει το λουκουμάκι μου το γλυκό και χαμογελάνε τα μάτάκια του.Μοιάζει να μην καταλαβαίνει γιατί αλλά δείχνει σύμφωνος. Φαντάζομαι πως αν τρανταζόταν πολύ θα οπισθοχωρούσα και θα το άφηνα για αργότερα σε πιο σωστή στιγμή. 
Είναι πολύ όμορφη η νέα εποχή , διαφορετική και πανέμορφη. Είναι πιο ήρεμος ίσως χρειαζόταν  να αποτραβηχτεί και απο τη δική μου συνειδητότητα , ίσως απορροφούσε και δικές μου ανησυχίες .Ήπιε απο τη δική μου χαρά για τη ζωή και τη σχετικά θετική μου προσέγγιση . Ήπιε όμως και τα βάσανά μου.. . 
Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη που αξιώθηκα να ζήσω αυτό το ταξίδι τόσο ολοκληρωμένα.Και είμαι υποχρεωμένη στους ανθρώπους γύρω μου( τη μαμά μου και τον καλό μου ιδιαίτερα) που προστάτευσαν το ταξίδι  και διευκόλυναν το διάβα μας. Ευχαριστώ εσάς τις συντρόφισσες μανάδες και τη διαδικτυακή μητρότητα πάνω από όλα.Δεν θα είχαμε φτάσει ούτε μέχρι τη μέση χωρίς εσάς.Σας αγαπώ 

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ιδού το παράδειγμα


Είναι η ιστορία μιας μαμάς που πήγε το εξάχρονο παιδί της στο σπίτι του Mahatma Gandhi.










Αυτή τον παρακάλεσε:
- Σε παρακαλώ, Mahatma, πες στο παιδί μου να μην τρώει άλλο ζάχαρη.
- Είναι διαβητικό και βάζει σε κίνδυνο τη ζωἠ του κάνοντάς το.
- Εμένα δεν με ακούει και υποφέρω για το ίδιο.
Ο Gandhi σκέφτηκε και είπε:
- Λυπάμαι κυρία.
- Τώρα δε μπορώ να το κάνω.
- Φέρε μου το παιδί σου σε δεκαπέντε μέρες.
Απορημένη η γυναίκα τον ευχαρίστησε και του υποσχέθηκε ότι θα έκανε αυτό που της ζήτησε. Μετά από δεκαπέντε μέρες γύρισε με το παιδί της. Ο Ghandi κοίταξε το παιδί στα μάτια δημιουργώντας μια μεγάλη σύνδεση και του είπε:
- Αγόρι μου, σταμάτα να τρως ζάχαρη.
Ευγνώμων, αλλά απορημένη, η μητέρα ρώτησε:
- Γιατί μου ζητήσατε να το φέρω μετά από δύο εβδομάδες;
- Θα μπορούσατε να του είχατε πει το ίδιο την πρώτη φορά που ήρθε.
Ο Gandhi απάντησε:
- Πριν από δεκάμεντε μέρες, εγώ έτρωγα ζάχαρη.
Πηγή: ιστορία από το βιβλίο  cuento del libroAplícate el cuento”, ιστορίες συναισθηματικής οικολογίας του Jaume Soler και της Mercè Conangla.

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Πάει ο παλιός ο χρόνος...

Κιαρχηηη κιαρχή καλός μας χρόνος ...

-Να τα πούμε ?
-Όχι να μην τα πείτε ! Να κρατήσετε το στόμα σας κλειστό μπροστά στη μάνα 
-Μα γιατί ? Το κακομαθαίνει με όλη αυτή την αγκαλιά
-Όχι δεν το κακομαθαίνει.Του δίνει αυτό που έχει ανάγκη ένας πρωτοεμφανιζόμενος άνθρωπος Αγκαλιά , αγκαλιά,  αγκαλιά .Τροφή τροφή αγάπης αγκαλιά ,αγάπη, αγκαλιά .Ένας σταυρός που προτάσσεται στον εωσφόρο είναι η αγκαλιά της μάνας.
-Μα δεν το αφήνει να προχωρήσει στη ζωή του όλη αυτή η αγκαλιά!
-Όλη η ζωή του είναι αυτή η αγκαλιά .Κιαρχή, κιαρχή καλός μας χρόνος...
-Μα δεν είναι σωστό ξεκίνημα για τη ζωή του όλη αυτή η εξάρτηση !
-Όλες οι εξαρτήσεις γεννήθηκαν όταν σκοτώσατε την αγκαλιά



Μικρό μου γλυκό μου μωράκι , χιλιοαγκαλιασμένο μου παιδί , γλυκοφιλημένο μου μωράκι , αγαπημένη ύπαρξη μου , αγγελούδι μου λαμπρό αστεράκι μου φως και ήλιε μου φωτεινέ... δεν άκουσα κανέναν ... Χρόνια μας καλά















Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Mέθοδος SONATAL & INTONING-3ήμερο Σεμινάριο 2-4 Δεκεμβρίου


 
Μέθοδος πρόληψης και αποκατάστασης της εγκύου και του εμβρύου και αισθητηριακής υποστήριξης . Δείτε το πρόγραμμα και περισσότερες λεπτομέρειες εδώ!