Με ακολουθήσατε πολλές φίλες .Σας ευχαριστώ με όλη τη δύναμη της ταπεινής μου καρδιάς.Όπου ρωτούσα ειδικούς γύρω μου σχετικά με τη βιαιότητα της γέννας πάντα κάποιος ήθελε να μου κλείσει το στόμα να με παρηγορήσει να με παροτρύνει να μην ασχολούμαι μιας και το παιδί μου είναι υγειέστατο .Δεν με ενδιέφεραν όλα αυτά, όμως και απλά πείσμωνα. Η ψυχή πάντα ξέρει και η ψυχή δεν ησυχάζει.Έπεσε αργότερα στα χέρια μου , από τα Αγγελικά χέρια της Αγγελικής Κουντουράκη (φίλη από το παρεντς) το Βιβλίο ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΤΟΜΗ του Μισέλ Οντάν.Διάβαζα και έκλαιγα. Όλα όσα σκεφτόμουνα και πολλά παραπάνω ήταν υπαρκτά, ήταν ουσιώδη και παράφορα ΑΛΗΘΙΝΑ.Πήγα στο Λονδίνο να τον συναντήσω και να με χρήσει Βοηθό Μητρότητας(doula).Έκανα το πρόγραμμα(το συστήνω σε όλες τις Ελληνίδες - http://www.paramanadoula.com)με την μόνη ηθική και οικονομική στήριξη του αγαπημένου μου που ήταν ο μόνος που πίστευε σε εμένα και στην αγωνία μου να μάθω.Απέκτησε τότε η άποψη μου την πυγμή ενός μεγάλου επιστήμονα και στοχαστή του αιώνα, ενός έμπειρου γυναικολόγου των 50000 τοκετών και άπειρων τοκετών στο σπίτι.Απευλευθερωμένη από κάθε αμφιβολία άρχισα να διακυρρήτω το μήνυμα του μεγάλου στοχαστή.Να γεννήσουν όσο περισσότερες γυναίκες γίνεται με τις δικές τους ορμόνες της αγάπης, με τον αυθορμητισμό του κορμιού τους. Να ξέρει η γυναίκα τι θέλει και να εισακουγονται οι επιθύμιες της .Με ενδιέφερε να συνεβρεθούν οι γυναίκες που πάντα κάποιος τους έκλεινε το στόμα όταν πήγαιναν να μιλήσουν για αυθόρμητο τοκετό.Όταν ηθελαν να πουν για τον αποκλειστικό θηλασμό, τη διαδιακασία της φυσικής γέννας , για ανεμβολιασμό , για γονεικότητα αγκαλιάς. Ουκ ολίγες φορές με κατηγόρησαν για αμφισβήτηση του ιατρικού επαγγέλματος.Δεν με κατάλαβε κανείς τους.Στεναχωριόμουν παρα πολυ , κλεινόμουν στον εαυτό μου και τα παράταγα .Μου φαινόταν αδιανόητο να παρερμηνεύται τόσο πολύ το μήνυμα μου.Δεν αμφισβήτησα ποτέ την Ιατρική. Αμφισβήτησα πολύ εντονα το να καταφεύγουμε στην Ιατρική ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.
Με πληγωνε το γεγονος οτι δεν με προστατευαν οι γυναίκες.. .Δεν προστάτευσαν μια γυναικα που μίλησε ανοιχτά και δημοσίως για ένα τόσο γυναικείο θέμα που κανείς δεν θέλει να πάρει θέση. Προσπάθώ να μεταφέρω το συναίσθημα του βίαιου τοκετού που έχει καθιερωθεί στα Ελληνικά μαιευτήρια ως ρουτίνα. Πόσες γυναίκες δεν στάθηκαν με τα πόδια ανοιχτά και δεμένα με 3-4 άτομα απέναντι τους να κοιτάνε , με την ωκυτοκίνη (των τεχνητών πόνων) να ρέει στις φλέβες τους, με τους βίαιους τεχνητούς ανυπόφορους πόνους να διώχνουν το μωρό απο τη μήτρα...
Η μεταβίβαση της ευθύνης της υγείας της μαμάς και του μωρού στο γιατρό έχει τυφλώσει τις περισσότερες οικογένειες.Ο φόβος κυριεύει τη σκέψη και οι τόσο κρίσιμες αποφάσεις που πρέπει να παρθούν σχετικά με τον τοκετό αφήνονται στο έλεος της μοίρας.
Σήμερα λοιπόν που γράφω για τα γενέθλια της Yogamama τα αρνητικά υπερτερούν των θετικών.Εχω μια πικρία και πολύ έντονο θυμό προς το γυναικείο φύλο.Όχι προς κάποια γυναίκα προσωπικά.Γενικά έχω θυμό με τις γυναίκες σαν σύνολο. Οι γυναίκες που μίλησα για αυτές και τα δικαιώματα τους και γύρισαν την πλάτη. Το πιο στεναχωρητικό είναι ότι όχι μόνο δε με προστάτευσαν αλλά προσπάθησαν αρκετές να με αποθαρύνουν , η κάθε μία για τους δικούς της λόγους.Δεν τις κατηγορώ, εννοείται .Ίσα -ίσα που τις αγαπώ πραγματικά τις πιο πολλές. Με στεναχωρεί όμως το γεγονός οτι δεν ξέρω μέχρι που θα φτάσουν οι ψυχικές μου δυνάμεις .
Δεν ξέρω γιατι ασχολήθηκα με όλο αυτό το πολιτικό θέμα της γέννας.Δεν ξέρω τι με οδήγησε προς τα εκεί.Πολλές φορές ένιωσα να πληκτρολογεί ένα άλλο χέρι .Πολλές φορές απόφάσισε η καρδιά μου.Ξέρω πολύ έντονα μέσα μου ότι αυτός είναι ο δικός μου δρόμος. Τον βρήκα στα 34 μου χρόνια και θα τον υπηρετήσω ταπεινά όσο με πάει.Σας ευχαριστώ για τον ένα χρόνο φιλίας που κλείσαμε μαζί.
Εγώ yogamama χαίρομαι που σε βρήκα! Χαίρομαι που μια μαμά έχει την πυγμή να ορθώσει το ανάστημα της απέναντι σε όλα αυτά που περιγράφεις, και που έχεις το κουράγιο να το κάνεις. Λίγο η ρουτίνα, λίγο η απογοήτευση, όπως λες, λίγο το επικριτικό βλέμμα των άλλων αλλά ίσως και η αδυναμία του χαρακτήρα είναι οι λόγοι που κάποιες από εμάς ενώ πιστεύουμε κάποια πράγματα, δεν έχουμε το σθένος να τα υποστηρίξουμε όσο πρέπει! Μέσα σε αυτές κι εγώ! Που ναι μεν προσπαθώ στην προσωπική μου ζωή και στις συναναστροφές μου να μιλάω για τα οφέλη του θηλασμού για μητέρα και παιδί, ή για την μη αναγκαιότητα (αν όχι επικινδυνότητα) των εμβολισμών, αλλά φτάνω μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα που θα μπορούσα ίσως να κάνω τα τρώνε οι παράγοντες που ανέφερα παραπάνω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να είχα βρει κάτι αντίστοιχο με το δικό σου blog, όσο ήμουν έγκυος. Θα είχα γλιτώσει πολλά τόσο στην εγκυμοσύνη μου, όσο στον τοκετό και τις πρώτες ημέρες με το παιδί μου!
Συνοπτικά να αναφέρω ότι έκανα περιττή αμνιοκέντηση, γέννησα με καισαρική, θήλασα από την δεύτερη μέρα από τον τοκετό (το συνέχισα όμως με δικό μου πείσμα και μόνο για 3 χρόνια) και επέτρεψα τον εμβολιασμό του παιδιού μου τον πρώτο χρόνο της ζωής του.
Είναι μεγάλη η άγνοια μέσα στην οποία ζούμε! Μέσα στην οποία μας αναγκάζουν να ζούμε!
Αχ Ασπασούλα μου πόσο σε καταλαβαίνω. Αναρωτιέμαι ώρες ώρες γιατί πρέπει εγώ να σώσω τον κόσμο? Ας σώσω το τομάρι μου και όλοι οι άλλοι ας πάνε να κουρεύονται. Αλλά η ρημάδα η γλώσσα μου δεν σταματάει στην πρώτη ευκαιρία. Είχε απήχηση σε ελάχιστα άτομα και αυτό μου φτάνει. Έτσι ξεκινάει η αλλαγή, από τους λίγους και μετά πάει στους πολλούς. keep walking my friend. Σε φιλώ, μη μασάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη μασάς, συνέχισε την πορεία σου και όποιος ακολουθήσει. Να είσαι σίγουρη ότι πολλές θα ακολουθήσουν όταν θα δουν τα αποτελέσματα. Θέλει χρόνο και πολύ προσωπική προσπάθεια για να φύγει ο φόβος...αν φύγει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλει συνειδητοποίηση, θέλει να είσαι παρόν τώρα και τώρα και τώρα και την κάθε στιγμή. Δύσκολο...ιδίως όταν κοιμάσαι τόσα χρόνια.
Αν νιώθεις πραγματικά ότι είσαι σε καλό δρόμο, μην αφήσεις κανέναν να σε βγάλει από αυτόν, ακόμα κι αν είναι να μείνεις μόνη σου. Έτσι κι αλλιώς μόνοι μας είμαστε, το χειροκρότημα άστο για τους ηθοποιούς, που δουλεύουν γι΄αυτό.
Χρόνια πολλά και φωτεινά!!!
Μπράβο σου Ασπασία,
ΑπάντησηΔιαγραφήέγραψες όλα αυτά που δεν μπορούσα να πω...
Η άλλη πλευρά είναι μαζί σου..
Χρονιά πολλά και καλά..
Ευημερία και μακροζωία Yogamama
Μαρία Σ.
Ασπασάκι μου...πόσο σε καταλαβαίνω.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου εύχομαι όμως να έχεις πάντα το σθένος και τα ψυχικά αποθέματα να βροντοφωνάζεις τα πιστεύω σου με τον μοναδικό σου τρόπο. Αυτό που κάνεις είναι προσφορά οχι ποντικοκούραδα κι ας μην εισακούγεσαι σε όλον τον γυναικείο πληθυσμό. Οχι δεν είμαστε μόνο εμείς κι εμείς, κάθε τόσο ακολουθούν κι αλλες γυναίκες, έστω και λίγες. Να είσαι πάντα καλά και να κάνεις αυτό που εσύ θεωρείς σωστό. Διάλεξες τον δύσκολο δρόμο φίλη μου αλλά δεν σε φοβάμαι, εδώ θα είσαι για πολύ πολύ καιρό ακόμα!!!
Ασπασία μου, καλή μου yogamama, εσυ θα ακολουθείς την καρδιά σου, μιας και αυτό μας δίνει μόνο γαλήνη να προχωράμε στη ζωή μας με το κεφάλι ψιλά. Αυτό, το να ακούς την ψυχή σου θα το κάνεις κοριτσάκι, γιατί όταν αρχίσεις να την ακούς, δεν μπορείς να την αγνοήσεις ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμείς είμαστε εδώ να σε βλέπουμε ίσως από μακριά και να σε θαυμάζουμε!
Χρόνια πολλά και γεμάτα βοήθεια και εμπειρίες για τις μαμάδες, ακόμα κι αν ακόμα δεν γνωρίζουν οτι την χρειάζονται!!!
Αγαπημένη μου φίλη και συνοδοιπόρο, θέλει επιμονή και πίστη... Με συγκίνησες πάλι και ένιωσα περήφανη που είσαι φίλη μου, που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν, που δεν είσαι μόνη σε αυτό το δύσκολο δρόμο που διάλεξες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα πόσα πράγματα έχεις κατορθώσει, σε πόσες γυναίκες έδωσες φως, τα μηνύματα αρχίζουν και περνούν σιγά σιγά, όχι σε όλους, σε αυτούς που είναι έτοιμοι να αλλάξουν.
Μη μασάς, προχώρα, δεν είσαι μόνη!
Χρόνια πολλά και σου εύχομαι να μην τα παρατήσεις! Έχεις διαλέξει κάτι πολύ δύσκολο και θέλει μεγάλες δυνάμεις, επιμονή και υπομονή! Προσπάθησε να παίρνεις χαρά και κουράγιο και πείσμα να συνεχίσεις από εμάς που σε διαβάζουμε και με τον τρόπο μας (κάνοντας και λίγη γιόγκα μαζί που και που!!!) σε στηρίζουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς δεν φτάνει μόνο η δικιά σου ευαισθητοποίηση αλλά χρειάζεται πραγματικό ενδιαφέρον και προσπάθεια από την κάθε, μέλλουσα ή ήδη, μαμά για να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα. Πρέπει να υπάρχει θέληση για ενημέρωση και ανοιχτό μυαλό, υποστήριξη από τον σύντροφο και το οικογενειακό περιβάλλον για να κάνει βήματα μια γυναίκα και να "τολμήσει" να γεννήσει φυσιολογικά!!
Καλή συνέχεια, είμαστε δίπλα σου σε αυτό τον δρόμο! Και φυσικά να χαίρεσαι και να σε χαίρονται ο καταπληκτικός σου σύντροφος και το γλυκό σου ζουζούνι!!!
Φιλιά, Τάνια
Αγαπημένη μου, έζησα από κοντά την προσπάθειά σου, τις απογοητεύσεις σου, τον πόλεμο που δέχεσαι, αλλά και τις επιτυχίες σου. Αυτό που μου έρχεται να σου πω είναι ότι καμία επανάσταση δεν έγινε αναίμακτα, ιδίως όταν παλεύεις με έναν τεράστιο μηχανισμό που επί χρόνια έχει αποπροσανατολίσει τη γνώση. Πιστεύω σε σένα, στη δύναμή σου, αν δεν το άντεχες δε θα ήσουν εκεί, είσαι μια σύγχρονη ηρωίδα και μην απογοητεύεσαι. Από ένα σπόρο ξεκινάνε όλα. Σ' αγαπώ! Χρόνια πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήeisai to feggari stin nuxta tis agnoias mas....na eisai geri na mas foteizeis
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένη μου Ασπ, χρόνια πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχάς ΜΗ ΜΑΣΑΣ. εχεις πετύχει ήδη πολύ περισσότερα από όσα νομίζεις. Εθεσες στην ελληνική κοινωνία ένα θέμα. Ενα θέμα που είναι κόντρα στα μέχρι σήμερα Πιστεύω. Οσες αντέδρασαν, σου γύρισαν την πλάτη, δεν συμφώνησαν μπορεί να είχαν δίκιο ή άδικο, ΟΛΕΣ εκάναν όμως κάτι κοινό: Σε διάβασαν δλδ έβαλαν στο μυαλό τους ΚΑΙ τη δική σου άποψη. Το πώς θα φυτρώσει αυτός ο σπόρος θα δείξει το μέλλον.
Ξέρεις εσύ κανέναν αγρότη να θυμώνει όσο ο σπόρος είναι ακόμα στο χώμα;
Φιλιά μ.
Καθυστερημένα έρχομαι να σου ευχηθώ χρόνια πολλά, δημιουργικά και πάντα χαμογελαστά! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήYogamama συγκινήθηκα πολύ μ' αυτά που έγραψες, γιατί είναι απο καρδιάς. Αν και δεν έχω πάντα την ευκαρία να παρακολουθώ το Blog σου, χαίρομαι πολύ που υπάρχουν άτομα σαν εσένα που έχουν διαλέξει ένα δύσκολο δρόμο για να κάνουν πράγματα. Οι περισσότεροι απο μας (δεν με εξαιρώ) είμαστε "χαρτόπλαστες ψυχές" για να παραφράσω μια έκφραση του Καζαντζάκη. Στην πραγματικότητα κάνουμε λιγότερα πράγματα απο αυτά που μπορούμε, θες απο βόλεμα, θες οτι μας τρώει η καθημερινότητα... Οι δικαιολογίες είναι πολλές. Αν και δεν σε ξέρω τόσο καλά πιστεύω πως είναι σπουδαίο αυτό που κάνεις. Εστω και μια ψυχή να αγγίξεις, έστω και λίγο να ταρακουνηθεί αυτή η ακαμψία του νου έχεις καταφέρει πολλά.Μπορείς να είσαι το έναυσμα, η αφορμή να κινηθούν πράγματα. Οσο και απογοητεύεσαι, δίνεις ελπίδα. Και η ελπίδα όπως ξέρεις καλά, πεθαίνει πάντα τελευταία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανουέλα
Το Πρώτο Σκαλί 1899
ΑπάντησηΔιαγραφήΕις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
και απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ αναιβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπ’ ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης