...μου ειπε μια φιλη που ειχαμε καιρο να συναντηθουμε. -Ναι ειναι οσο και αν θυμαμαι το βιβλιο "επαγγελμα μωρο" και αποφευγω τις ταμπελες , οσο γιογκα και μασαζ και ρεφλεξολογια κι αν εκανα, σε οσες συζητησεις κιαν πηρα μερος και ακουσα ιδεες, οσες βολτες και παιδικη χαρα κιαν πηγαμε για να ξεδινει . -Ναι ειναι ενα ζωηρο παιδι . Γιατι ζωηρη ειναι και η μαμα του πως να το κανουμε. Και ο μπαμπας του Ναι!Γιατι τρεχουμε αγκαλια σε καθε δουλεια για να μπορεσουμε να πληρωσουμε τη δοση στο αυτοκινητο , την πιστωτικη για το καινουργιο καθισματακι αυτοκινητου, για τη Δεη , τον Οτε , Κοσμοτε, το σουπερ μαρκετ και τη βαπτιση ισως, αν προλαβουμε.Να βοηθησουμε τον ταδε φιλο , να δωσουμε ενα χερακι στη γιαγια που πεθαινει ο μπαμπας της ,να γνωρισει η Ελληνιδα μανα πως να θεραπευει μονη τα παιδια της, ναι να πληρωθουμε αργοτερα απο καποιον που εχει αναγκη, να ειμαστε εκει για ολους...δωσε αγαπη δωσε δωσε δωσε.
Και λυγισα σημερα φιλοι μου και εσπασα και δακρυσα και τον αφησα να ουρλιαζει διπλα μου γιατι για ακομα μια φορα με δαγκωσε και μου τραβηξε με δυναμη το στηθος.Εκλαιγε και πηγαινε γυρω γυρω πανω μου και στο κρεβατι με ταχυτητα pacman φαντασματακι.Και εγω δεν κουνηθηκα απο τη θεση μου. Ηθελα να μεινω μονη μου. Ολη την ημερα δουλευα και θηλαζα και δουλευα και θηλαζα και μετα προσπαθουσα να τον κρατησω στα χερια μου ενα θεριο ανημερο μεσα στο αμαξι.Προσπαθουσα να του δωσω λιγο πατατα , λιγο ψωμακι λιγο γαλα . Μα οχι . Αυτος θελει να γνωρισει τη ζωη και να την περπατησει πανω μου.Δε θελει ουτε το μεγαλυτερο καθισματακι αυτοκινητου των 280 ευρω .Οχι θελει να περπατησει τη ζωη επανω μου. Πως να αντεξει σε ενα αυτοκινητο Καλαβρυτα -Αθηνα? . Και σκεφτομουνα ποσο θα αντεξω ακομα ...Εχω αρχισει και ζοριζομαι αισθητα.Ας ειναι καλα 2 φιλες μου τις ζορισα κιαυτες. Δε λεω οχι σε καμια δουλεια , σε καμια εξυπηρετηση, σε καμια φασινα αλλα ειπα οχι στο παιδι μου...και κοιμηθηκε κλαιγοντας στην αγκαλια του μπαμπα. Και ας εχει βγαλει 5 δοντια , 8 μηνων μωρο και η υπερενταση στο κοκκινο .Η μαμα εχει δουλειες...
Και κάπως έτσι είναι τα πράγματα... Πόσες φορές ακόμη θα το νιώσεις, θα το νιώσουμε. Δεν είμαστε υπεράνθρωποι, γήινες μητέρες είμαστε, έχουμε όρια, αντοχές και συνεχώς τα ξεπερνάμε. Υπάρχουν και φορές που δεν...Μαθαίνουν ότι και η μαμά έχει τις μέρες της όπως και αυτά έχουν τις μέρες τους όταν πονούν ή κάτι τους ενοχλεί. Έτσι διατηρείται μια ισορροπία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θυμίζεις μια εικόνα εγώ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και την Αριάδνη να κλαίει με λυγμούς δίπλα μου και να ζητάει αγκαλιά την ώρα που έτρωγα. Ήμουν πολύ πιεσμένη και ήθελα να φάω σαν άνθρωπος, να προσφέρω αυτά τα 5λεπ. ηρεμίας και της εξήγησα, αλλά επέμενε. Δεν την πήρα όσο έτρωγα και οι λυγμοί συνεχίστηκαν. Μετά ένιωθα τρομερές τύψεις που την άφησα να κλαίει με λυγμούς και της εξήγησα το λόγο ήρεμα και απλά. Από τότε περιμένει στον καναπέ να τελειώσω το φαγητό για να την πάρω. Δεν τους επιβάλλεσαι, απλά φροντίζεις να υπάρχει ισορροπία και αρμονία στην οικογένεια! χωρίς αυτή δε λειτουργεί...
Δεν είσαι η μόνη ούτε είσαι μόνη!
Να προσέχεις τον εαυτόν σου. Αν δεν το κάνεις εσύ δεν θα το κάνει κανείς για σένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην στεναχωριεσαι καρδια μου και μην νιωθεις ενοχες.Αυτο θα σου ξανασυμβει πολλες φορες-τελειες μαμαδες δεν υπαρχουν οπως και τελεια παιδια επισης.Ολοι καποτε "σπαμε" με τον ενα ή με το αλλο τροπο-οποιος λεει το αντιθετο ειναι ψευτης.Να προσεχεις τον ευατο σου πρωτα-αν δεν εισαι εσυ καλα δεν θα ειναι κανενας καλα γυρω σου.Ρωτα κι εμενα που διανυω τον δευτερο χρονο μιας δυσκολης καθημερινοτητας που ανυπομονω να τελειωσει του χρονου για να βρω τον ευατο μου και να "δωσω" στα παιδια μου-γιατι αυτη τη στιγμη ειμαι απλα τω σωματι παρουσα...Το πνευμα μου ταξιδευει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλια μου...
Καλή μου Ασπασία το παιδί σου ξέρει ότι το αγαπάς και δε θα σε κρίνει από τις λίγες κακές στιγμές σου. Δεν είμαστε σουπερwomen αλλά μαμάδες, εργαζόμενες, σύζυγοι κτλ. Και γω μετανιώνω μερικές φορές όταν με καταβάλλει η κούραση και δεν έχω υπομονή αλλά μετά καταλαβαίνω ότι μ'εχει συγχωρέσει ήδη και είναι προθυμος να κάνει άλλα τόσα μαζί μου...Έτσι είναι η ζωή. Εχει τα πάνω και τα κάτω της.
ΑπάντησηΔιαγραφήκι εμείς οι μαμάδες, είμαστε άνθρωποι (παρόλο που δε μας αρέσει). Υπομονή, γλυκιά μου, θα περάσει κι αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλενάδα!!! Να 'ξερες πόσο σε νιώθω. Με Ταλιμπανάκι συνυπάρχω και εγώ, και προσπαθώ με όλο το σεβασμό που θέλω να του τρέφω να βάλω μερικά όρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε γίνετια αλλιώς. Δεν είναι θέμα πειθαρχίας, αλλά υγιούς συνύπαρξης!
Μη νιώθεις καθόλου άσχημα για το θυμό σου. Αν θέλει να περπατήσει τη ζωή επάνω σου (τα ίδια με τη δική μου!) να προετοιμαστεί και για τις τούμπες που θα φάει, γιατί οι άθρωποι δεν είναι τρένα.
Δυστυχώς...
Εγώ πάντως ανάρτησα στο blogaki μου ένα σεμινάριο για τις νέες μαμάδες στα πρόθυρα, στο οποίο αν και σε άθλια οικονομική κατάσταση σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πάω...
Όσοι πιστοί προσέλθετε!
Κοριτσια ευχαριστω παιρνω πολυ κουραγιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή