Εμαθα πως ημουν εγκυος τον Νοεμβρη του 2008 και η ΠΗΤ μου ηταν στις 12/07/09. Η εγκυμοσυνη μου ηταν καλη, με τα συνηθη συμπτωματα. Ο γιατρος μου (κατεμε καλος επιστημονας και ανθρωπος) γενικα χαλαρος δεν με αγχωσε καθολου μου ελεγε "η εγκυος δεν ειναι αρρωστη, ευχαριστησου αυτο που σου συμβαινει". Στον 8ο μηνα γνωρισα και τη μαια (καταπληκτικη) η οποια με χαλαρωσε ακομα περισσοτερο δινοντας μου και οδηγιες πως να συμπεριφερθω αν μου σπασουν τα νερα ή μουρθουν πονοι. Η γενικη της αποψη ηταν να παω στο μαιευτηριο οσο πιο αργα γινοταν και να περασω ολα τα αρχικα σταδια στο σπιτι.
Στην 38η εβδομαδα επαθα μια αλλεργια και γεμισα σπυρακια με εντονη φαγουρα σε ολο μου το σωμα. Ηταν και η μονη φορα που οταν πηρα το γιατρο να του πω για τα σπυρακια μουπε,με πολυ ηρεμο ομως τονο να παω επιτοπου σε μικροβιολογικο και να κανω καποιες ειδικες εξετασεις αιματος και ετσι αποκλεισαμε οτι δεν ηταν κατι σοβαρο αλλα μια απλη αλλεργια, επειδη ομως δεν μπορουσε να αντιμετωπιστει φαρμακευτικα με ταλαιπωρησε παααρα πολυ αφου ο συδυασμος του ζεστου καιρου και της εντονης φαγουρας μου εφεραν απιστευτη δυσφορια. Τα σπυρακια εμφανιστηκαν Δευτερα και το Σαββατο ειχαν μετατραπει σε εκζεματα που εκαιγαν και με φαγουριζαν και φυσικα οποτε με επιαναν τα κλαματα απο τη δυσφορια τοσο περισσοτερο φουντωναν αυτα
39η εβδ και 2η μερα επισκεψη στο γιατρο ο οποιος με επαινεσε για την υπομονη που κανω λογω της αλλεργιας (ηθελε να με ανεβασει ψυχολογικα ο καλος μου) με ενημερωσε πως η θεση του μωρου ηταν οπισθια με κλιση προς τα δεξια (αν το λεω σωστα) μουπε να ενημερωσω τη μαια και επισης μουπε πως θα περιμενουμε οσο παει εως και 42η εβδομαδα χωρις να βιασουμε κατι. Ενημερωσα τη μαια η οποια μουπε να κανω καποια πραγματακια να βοηθηθει το μωρο να παρει πιο σωστη θεση.
39η εβδ και 3η μερα μεπιασαν πονοι οι οποιοι απο μισαωροι πηγαν στο ενα τεταρτο και μουπαν να περασω απο το μαιευτηριο να με δουν εκει ηταν και η μαια και ο γιατρος με εξετασαν και μουπαν πως δεν ειχα διαστολη και επειδη δε ηθελαν να κανουν προκληση αλλα ουτε και εγω με εδιωξαν αφου με ενημερωσαν πως αυτοι οι πονοι μπορει και να κρατησοουν ακομα και μια βδομαδα.
39η εβδ και 4η μερα ξυπναω το πρωι κατα τις 9 και και μολις σηκωνομαι απο το κρεβατι ενιωσα ενα ποταμι να τρεχει αναμεσα απο τα ποδια μου.Μουχαν σπασει τα νερα. Η ανακουφιση που ενιωσα ηταν απεριγραπτη αφου σταματησαν να με φαγουριζουν και τα σπυρια μου!Ενημερωσα τη μαια πηρα και το συζυγο τηλ να ερχεται και αρχισα να ετοιμαζομαι. Κατα τις 12 χαλαρη πολυ εφθασα στο μαιευτηριο με τα ιδια πονακια της προηγουμενης μερας και στις 1 το μεσημερι ειχα διαστολη 3. Το μωρο μου ειχε ακομα την ιδια θεση αλλα πηγαιναμε κανονικα για φ.τ. Ειχα πει πως δεν ηθελα επισκληριδιο και υπεμενα τους πονους παρεα με τον αντρουλη μου και τη μαια. Μετα απο καμια ωρα η διαστολη ειχε παει 4 και ερχεται η μαια μου με εναν ορο στο χερι και μου το βαζει τη ρωτησα τι ηταν και μου πε ωκυτοκινη, κατι που δεν ηθελα και μαλιστα οταν τη ρωτησα γιατι απο την απαντηση της καταλαβα πως ουτε και εκεινη το ενεκρινε. θεωρω ΚΑΤΕΜΕ πως αυτος ηταν ο μονο λαθος χειρισμος του γιατρου μου και θεωρω πως επρεπε να μιλησω γιατι οταν αργοτερα πηγαν να μου βαλουν καθετηρα, για να αδειασουν οπως μουπαν την ουρηθρα και να βοηθηθει το μωρο να γυρισει τους απαντησα "ζητηστε μου απλα να κατουρησω εγω αυτο δε το βαζω" και το σεβαστηκαν απολυτα.
Μετα την ωκ. ομως ηρθε το απολυτο μαρτυριο του πονου το οποιο με κατεκλυσε τοσο βιαια και αποτομα που ταχασα και πανικοβληθηκα και σε διαστολη 6 ζητησα να μου κανουν επισκληριδιο και αυτο εμενα μουχει στοιχισει περισσοτερο απο την ιδια την καισαρικη γιατι με εκανε να αισθανθω αδυναμη και δειλη. Η δοση ηταν πολυ μικρη και εκτος οτι ειχα συναισθηση και ελεγχο του σωματος μου (αφου σηκωθηκα κανονικα και περπατησα να παω τουαλετα) καταλαβαινα και τις συσπασεις αλλα σε πολυ μικρη ενταση.
Στις 5 παρα τεταρτο το απογευμα (σχεδον 4 ωρες απο την αρχω της διαστολης) ο γιατρος μου ανακοινωνει πως εχω διαστολη 10 και πως ξςκιναμε τις εξωθησεις. Εκει ομως κολλησαν τα πραγματα. Απο τις 5 παρα τεταρτο μεχρι τις 7 (με μονο ενα διαλλειμα μισης ωρας γιατι ειχα κουραστει παρα πολυ) εσπρωχνα και οπως μουπε ο γιατρος την ωρα που εσπρωχνα εβλεπε κεφαλι και μολις σταματουσα ξανατραβιοταν μεσα. Στις 7 μου ειπε πως το μωρο ειχε ανεβασει παλμους και ειχαμε καταπονηθει και οι δυο και ειτε θα χρησιμοποιουσε βεντουζα ειτε θα καναμε καισαρικη. Την επιλογη την αφησε σε μενα και επελεξα την καισαρικη γιατι ειμαι κατα των εμβρυουλκων αφου ως εργοθεραπευτρια εχω δει παιδακια με εγκεφαλικη παραλυση λογω χρησης βεντουζας. Ετσι στις 7.20 κρατησα για πρωτη φορα την κορουλα μου αγκαλια (δεν ηθελα να μαθω το φυλλο εως οτου γεννηθει) και παρολο πουμουν ξαπλωμενη στο χειρουργικο κρεββατι η μαια μου μου την εβαλε στο στηθος και τα πρωτα λεπτα της ζωουλας της θηλασε απο το στηθος της μαμας κατι που καναμε μεχρι και τον 15ο μηνα! Θυμαμαι ακομα το γιατρο να μου λεει λιγη ωρα μετα "Α ρε Λαμπρινουλα κανε λιγο υπομονη κανα δυο χρονια και στο επομενο θα τα κατεφερουμε και θα γεννησεις φυσιολογικα, θα δεις" και μακαρι να βγει πραγματικοτητα αυτο που μουπε. Τα σπυρακια δε το ιδιο βραδυ της γεννας ειχαν εξαφανιστει.
Το παραπονο μου ειναι που εφτασα στην πηγη αλλα δεν ηπια νερο προσπαθω ομως να θυμαμαι αυτο που λεει η γραφη πως "τα παντα συνεργουσι προς τα αγαθο εις τους αγαπωντας τον Κυριο" και πως η καισαρικη δεν ειναι τροπος γεννας αλλα εκτακτη αναγκη και ισως και εγω ναμουν τετοια. Αυτο που θελω να καταφερω ειναι να αποβαλλω αυτη την απογοητευση που νιωθω προς τον εαυτο μου και αυτη η εμπειρια αλλα και οι γνωσεις που αποκομοιζω περι vbac να με κανουν πιο δυνατη αλλα κυριως ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στην ολη διαδικασια της γεννας και ΟΧΙ αβουλο θεατη.
Ελπιζω να μη σε κουρασα πολυ!
Ευχαριστω
Λαμπρινη
Μοιάζουν πολύ οι τοκετοί μας...Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν χωρίς την ωκυτοκίνη. Οι πόνοι της συνθετικής ωκυτοκίνης πραγματικά είναι αδύνατον να περιγραφούν. Νομίζεις οτι θα πεθάνεις. Η επισκληρίδιος μετά απλά επιβάλλεται για να αντέξεις...
Λαμπρινούλα σου εύχομαι να ακολουθήσεις το δρόμο το σωστό για σένα.Είθε τα παιδάκια μας να έρχονται με λιγότερη βία στον κόσμο...Είθε όλοι οι γονείς να καταλάβουν τη σημασία που έχει αυτό για την εξέλιξη της κοινωνίας μας...
Στην 38η εβδομαδα επαθα μια αλλεργια και γεμισα σπυρακια με εντονη φαγουρα σε ολο μου το σωμα. Ηταν και η μονη φορα που οταν πηρα το γιατρο να του πω για τα σπυρακια μουπε,με πολυ ηρεμο ομως τονο να παω επιτοπου σε μικροβιολογικο και να κανω καποιες ειδικες εξετασεις αιματος και ετσι αποκλεισαμε οτι δεν ηταν κατι σοβαρο αλλα μια απλη αλλεργια, επειδη ομως δεν μπορουσε να αντιμετωπιστει φαρμακευτικα με ταλαιπωρησε παααρα πολυ αφου ο συδυασμος του ζεστου καιρου και της εντονης φαγουρας μου εφεραν απιστευτη δυσφορια. Τα σπυρακια εμφανιστηκαν Δευτερα και το Σαββατο ειχαν μετατραπει σε εκζεματα που εκαιγαν και με φαγουριζαν και φυσικα οποτε με επιαναν τα κλαματα απο τη δυσφορια τοσο περισσοτερο φουντωναν αυτα
39η εβδ και 2η μερα επισκεψη στο γιατρο ο οποιος με επαινεσε για την υπομονη που κανω λογω της αλλεργιας (ηθελε να με ανεβασει ψυχολογικα ο καλος μου) με ενημερωσε πως η θεση του μωρου ηταν οπισθια με κλιση προς τα δεξια (αν το λεω σωστα) μουπε να ενημερωσω τη μαια και επισης μουπε πως θα περιμενουμε οσο παει εως και 42η εβδομαδα χωρις να βιασουμε κατι. Ενημερωσα τη μαια η οποια μουπε να κανω καποια πραγματακια να βοηθηθει το μωρο να παρει πιο σωστη θεση.
39η εβδ και 3η μερα μεπιασαν πονοι οι οποιοι απο μισαωροι πηγαν στο ενα τεταρτο και μουπαν να περασω απο το μαιευτηριο να με δουν εκει ηταν και η μαια και ο γιατρος με εξετασαν και μουπαν πως δεν ειχα διαστολη και επειδη δε ηθελαν να κανουν προκληση αλλα ουτε και εγω με εδιωξαν αφου με ενημερωσαν πως αυτοι οι πονοι μπορει και να κρατησοουν ακομα και μια βδομαδα.
39η εβδ και 4η μερα ξυπναω το πρωι κατα τις 9 και και μολις σηκωνομαι απο το κρεβατι ενιωσα ενα ποταμι να τρεχει αναμεσα απο τα ποδια μου.Μουχαν σπασει τα νερα. Η ανακουφιση που ενιωσα ηταν απεριγραπτη αφου σταματησαν να με φαγουριζουν και τα σπυρια μου!Ενημερωσα τη μαια πηρα και το συζυγο τηλ να ερχεται και αρχισα να ετοιμαζομαι. Κατα τις 12 χαλαρη πολυ εφθασα στο μαιευτηριο με τα ιδια πονακια της προηγουμενης μερας και στις 1 το μεσημερι ειχα διαστολη 3. Το μωρο μου ειχε ακομα την ιδια θεση αλλα πηγαιναμε κανονικα για φ.τ. Ειχα πει πως δεν ηθελα επισκληριδιο και υπεμενα τους πονους παρεα με τον αντρουλη μου και τη μαια. Μετα απο καμια ωρα η διαστολη ειχε παει 4 και ερχεται η μαια μου με εναν ορο στο χερι και μου το βαζει τη ρωτησα τι ηταν και μου πε ωκυτοκινη, κατι που δεν ηθελα και μαλιστα οταν τη ρωτησα γιατι απο την απαντηση της καταλαβα πως ουτε και εκεινη το ενεκρινε. θεωρω ΚΑΤΕΜΕ πως αυτος ηταν ο μονο λαθος χειρισμος του γιατρου μου και θεωρω πως επρεπε να μιλησω γιατι οταν αργοτερα πηγαν να μου βαλουν καθετηρα, για να αδειασουν οπως μουπαν την ουρηθρα και να βοηθηθει το μωρο να γυρισει τους απαντησα "ζητηστε μου απλα να κατουρησω εγω αυτο δε το βαζω" και το σεβαστηκαν απολυτα.
Μετα την ωκ. ομως ηρθε το απολυτο μαρτυριο του πονου το οποιο με κατεκλυσε τοσο βιαια και αποτομα που ταχασα και πανικοβληθηκα και σε διαστολη 6 ζητησα να μου κανουν επισκληριδιο και αυτο εμενα μουχει στοιχισει περισσοτερο απο την ιδια την καισαρικη γιατι με εκανε να αισθανθω αδυναμη και δειλη. Η δοση ηταν πολυ μικρη και εκτος οτι ειχα συναισθηση και ελεγχο του σωματος μου (αφου σηκωθηκα κανονικα και περπατησα να παω τουαλετα) καταλαβαινα και τις συσπασεις αλλα σε πολυ μικρη ενταση.
Στις 5 παρα τεταρτο το απογευμα (σχεδον 4 ωρες απο την αρχω της διαστολης) ο γιατρος μου ανακοινωνει πως εχω διαστολη 10 και πως ξςκιναμε τις εξωθησεις. Εκει ομως κολλησαν τα πραγματα. Απο τις 5 παρα τεταρτο μεχρι τις 7 (με μονο ενα διαλλειμα μισης ωρας γιατι ειχα κουραστει παρα πολυ) εσπρωχνα και οπως μουπε ο γιατρος την ωρα που εσπρωχνα εβλεπε κεφαλι και μολις σταματουσα ξανατραβιοταν μεσα. Στις 7 μου ειπε πως το μωρο ειχε ανεβασει παλμους και ειχαμε καταπονηθει και οι δυο και ειτε θα χρησιμοποιουσε βεντουζα ειτε θα καναμε καισαρικη. Την επιλογη την αφησε σε μενα και επελεξα την καισαρικη γιατι ειμαι κατα των εμβρυουλκων αφου ως εργοθεραπευτρια εχω δει παιδακια με εγκεφαλικη παραλυση λογω χρησης βεντουζας. Ετσι στις 7.20 κρατησα για πρωτη φορα την κορουλα μου αγκαλια (δεν ηθελα να μαθω το φυλλο εως οτου γεννηθει) και παρολο πουμουν ξαπλωμενη στο χειρουργικο κρεββατι η μαια μου μου την εβαλε στο στηθος και τα πρωτα λεπτα της ζωουλας της θηλασε απο το στηθος της μαμας κατι που καναμε μεχρι και τον 15ο μηνα! Θυμαμαι ακομα το γιατρο να μου λεει λιγη ωρα μετα "Α ρε Λαμπρινουλα κανε λιγο υπομονη κανα δυο χρονια και στο επομενο θα τα κατεφερουμε και θα γεννησεις φυσιολογικα, θα δεις" και μακαρι να βγει πραγματικοτητα αυτο που μουπε. Τα σπυρακια δε το ιδιο βραδυ της γεννας ειχαν εξαφανιστει.
Το παραπονο μου ειναι που εφτασα στην πηγη αλλα δεν ηπια νερο προσπαθω ομως να θυμαμαι αυτο που λεει η γραφη πως "τα παντα συνεργουσι προς τα αγαθο εις τους αγαπωντας τον Κυριο" και πως η καισαρικη δεν ειναι τροπος γεννας αλλα εκτακτη αναγκη και ισως και εγω ναμουν τετοια. Αυτο που θελω να καταφερω ειναι να αποβαλλω αυτη την απογοητευση που νιωθω προς τον εαυτο μου και αυτη η εμπειρια αλλα και οι γνωσεις που αποκομοιζω περι vbac να με κανουν πιο δυνατη αλλα κυριως ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στην ολη διαδικασια της γεννας και ΟΧΙ αβουλο θεατη.
Ελπιζω να μη σε κουρασα πολυ!
Ευχαριστω
Λαμπρινη
Μοιάζουν πολύ οι τοκετοί μας...Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν χωρίς την ωκυτοκίνη. Οι πόνοι της συνθετικής ωκυτοκίνης πραγματικά είναι αδύνατον να περιγραφούν. Νομίζεις οτι θα πεθάνεις. Η επισκληρίδιος μετά απλά επιβάλλεται για να αντέξεις...
Λαμπρινούλα σου εύχομαι να ακολουθήσεις το δρόμο το σωστό για σένα.Είθε τα παιδάκια μας να έρχονται με λιγότερη βία στον κόσμο...Είθε όλοι οι γονείς να καταλάβουν τη σημασία που έχει αυτό για την εξέλιξη της κοινωνίας μας...
Αχ και η κουμπαρούλα μου που της κάναν ωκυτοκίνη και γέννησε και τα 2 της παιδιά χωρίς επισκληρίδιο και ξάπλα όλη την ώρα πραγματικά με κάνει και απορώ. Ο γιατρός την "κορόιδευε" όταν εκείνη εκπλιπαρούσε για επισκληρίδιο γιατί θεωρούσε ότι αντέχει λίγο ακόμα. Στη δεύτερη γέννα ειδικά μου είπε ότι οι πόνοι ήταν απότομοι και αφόρητοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ έφαγα ισχυρή δόση επισκληριδιου και το εμβρυουλκό στο τέλος ήταν απαραίτητο αφού δεν ένιωθα τίποτα. Ούτε όταν γεννήθηκε το μωρό δεν το κατάλαβα. Είχα στραμμένο αλλού το βλέμμα!!!!!!!!!!!
κάθε εμπειρία και δυσκολία που περνάμε μας κάνει καλύτερο άνθρωπο. μην κακίζεις και στενοχωριέσαι καθόλου. ολα γίνονται για ένα λόγο :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εμπειρια σου σε πολλα μου θυμιζει εμένα εκτος τη χρηση της ωκυτοκίνης .
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σπυρακια δεν ηταν αλλεργια αλλα μια πάθηση που συμβαινει σε πολλες εγκυους τον τελευταιο μηνα της εγκυμοσυνης και λεγετε "δερματίτης της εγκυμοσύνης" .
Σε μερικες περιπτώσεις μπορει να κρατήσουν και μερικες μερες μετα τον τοκετό μεχρι να ηρεμήσουν λιγο οι ορμονες . Εξαφανιστηκαν και τα δικά μου κατευθειαν με τη γεννηση της κορης μου αν και μεχρι να σαραντήσω το δερμα μου ηταν πολυ αγριο και ...περιεργο ειδικά στα ποδια .
Στις εξωθήσεις συνεβει το ιδιο και σε μενα , πολλαπλη περιτυλιξη λωρου (στα χερια και στον λαιμο) , εγω εσπρωχνα και εκεινη "γυριζε" πισω . Καναμε μια προσπάθεια με "βεντούζα" οσο πιο "απαλα" γινοταν και αν δεν πετυχαινε θα κανα καισαρική . Ευτυχώς πετυχε απο ολες τις απόψεις , το μωρακι μου δεν ειχε καν το γνωστο "αυγοειδες" κεφαλάκι που εχουν τα μωρακια οταν γεννιουντε με χρηση εμβρυουλκου .
Σου ευχομαι να ρθει με το καλο το επομενο μωράκι σου και να ζήσεις οπως επιθυμεις αυτο το θαύμα της γεννησης . Μην στεναχωριεσαι για οτι εγινε , εκανες το καλυτερο δυνατο για σενα και το μωρο σου :)
Μετα απο 18 ωρες με αφορητους πονους,καταφερα να γεννησω φυσιολογικα και με διαστολη στο 5.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχει περασει ενας χρονος και τον αριστερο μου γοφο ακομα δεν τον νοιωθω καλα,ενεσεις μορφινης χωρις να εχω ιδεα τι ηταν αυτο....η γεννηση του μικρου μου αγγελου ηταν πραγματικα ενα μαρτυριο για μενα οπως επισης και για την ιδια,δεν υπαρχει χειροτερο απο το να ακους ενα νεογεννητο να αναστεναζει επι ενα ολοκληρο βραδυ!
το μαρτυριο ειχε και συνεχεια,καθως ειχα σκιστει απο μπροστα μεχρι και πισω και ετσι για 2 εβδομαδες περιπου δεν μπορουσα να κατσω αλλα ουτε και να περπατισω σωστα,ο αιματοκριτης μου ειχε πεσει στο 15 και ετσι καθε μερα επι 4 μερες μου εβαζαν 2 σακοθλακια σιδηρο ενδοφλεβια οπως επισης και 2 σακουλακια αιμα στο συνολο......
αυτο που με προβληματιζει ειναι πως ο γιατρος μου ειπε οτι επειδη εχω αρκετα στενο ''περασμα'' οσες γεννες και αν κανω παντα θα ειναι οι ιδιες!
θελω τοσο πολυ ενα δευτερο παιδι,αλλα στην σκεψη οτι μπορει να ξαναπερασω τα ιδια ανατριχιαζει ολο μου το κορμι!