Αγαπητή yogamama,
είμαι η Α και παίρνω το θάρρος να σου γράψω μετά την ανάρτηση που έκανες στο blog σχετικά με τη VBAC. Όχι δεν έχω γεννήσει φυσιολογικά μετά από καισαρική, αλλά έχω κάνει καισαρική (πριν από 7 μήνες). Ο τρόπος που ξεκινά η κοπέλα στην ανάρτηση που έκανες, θα μπορούσε να ήταν και δικά μου λόγια. Πρώτη φορά διαβαζω κάτι που όχι μόνο συμφωνώ -ταυτίζομαι, αλλά νιώθω πως είναι η δική μου σκέψη - αυτό που έχω μέσα μου και δεν το έχω εκφράσει με λόγια.
" Δε θέλω να θυμάμαι τίποτα από 'κεινες τις ώρες παράμόνο το μουτράκι της. Δε χάρηκα τις πρώτες μας στίγμές, τις πρώτες μας μέρες στο σπίτι γιατί δεν ήμουν καλά. Τόσο σωματικά αλλά περισσότερο ψυχολογικά. Ένιωθα παραβιασμένη , προδομένη και πως απλά ήμουν θεατής στη γέννησή της. Απλά την είχα θρέψει μέσα μου για 9 μήνες και μια μέρα μου την έβγαλαν και μου τηνέδωσαν στα χέρια."
Είναι έτσι ακριβώς και σε μένα. Μα ακριβώς. Θυμάμαι, λίγο καιρό αφού γέννησα, συζητούσα με μία φίλη μου στο τηλέφωνο και με ρωτούσε πώς ήταν ο τοκετός μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που της είχα πει ότι με τον τρόπο που τη γέννησα τελικά δεν κατάλαβα πώς ήρθε. Είχα πολύ ζωηρή στη μνήμη μου την περίοδο της εγκυμοσύνης, είχα την κόρη μου ζωντανή μπροστά μου, αλλά είχα χάσει τη σύνδεση αυτών των δύο εικόνων. Δεν κατάλαβα πώς έγινε. Σαν να μου την είχε φέρει ο πελαργός μια μέρα στην πόρτα μου, σαν να την είχα υιοθετήσει τη μέρα της γέννησής της. Με έριξε πάρα πολύ ψυχολογικά, μου στοίχισε στο θηλασμό και τελικά με άφησε με ένα μεγάλο γιατί. Κι αυτό γιατί η δική μου περίπτωση της καισαρικής ήταν τελείως άδικη. Δεν θέλω να σε κουράσω με την ιστορία του τοκετού μου, θέλω απλώς να σου πω πως η καισαρική αποφασίστηκε γιατί στο καρδιογράφημα που μου έκαναν το πρωί (είχα μπει για πρόκληση τοκετού) ο καρδιολόγος είπε ότι παρουσίαζα ισχαιμία. Το θέμα είναι ότι μου έκαναν το καρδιογράφημα, ο καρδιολόγος δεν το είδε αμέσως, μου ξεκίνησαν την πρόκληση, μου έβαλαν ορό, μου έσπασαν τα νερά, η διαστολή μου είχε φτάσει 4 (μέσα σε 3 ώρες) και ξαφνικά μπαίνει ο καρδιολόγος μέσα, μου κάνει ένα σωρό ερωτήσεις (αν αισθάνομαι καλά, αν νιώθω δυσφορία, τάση για λιποθυμία), μου κάνει υπέρηχο καρδιάς (βγήκε μια χαρά), μου κάνει δεύτερο καρδιογράφημα (μια χαρά), μου παίρνουν αίμα για να δουν κάποια ένζυμα όπως μου είπαν (και αυτά μια χαρά). Παρ' όλα αυτά το πρώτο καρδιογράφημα είχε καταγράψει ένα πρόβλημα και γι' αυτό δεν μπορούσε λέει να υπογράψει για φυσιολογικό τοκετό."Πάμε για καισαρική'', είπε κι εξαφανίστηκε. Μου σύστησε μάλιστα μετά τη γέννα μου να πάω και να το ψάξω το θέμα( να κάνω ένα τεστ κοπώσεως). Αυτό ήταν. Κανένας δεν μπορούσε να τον μεταπείσει - ούτε οι γονείς μου που είναι γιατροί και ζήτησαν να δουν το καρδιογράφημα και να μιλήσουν μαζί του.Ήταν ανένδοτος. Ένα μήνα αφού γέννησα πήρα το καρδιογράφημα και πήγα σε δύο καρδιολόγους. Κανένας δεν έδωσε σημασία. Και οι δύο μου είπαν πως περισσότερο με παράσητα του ίδιου του καρδιογράφου μοιάζουν παρά με κάτι σοβαρό. Όσο για το τεστ κοπώσεως συμφώνησαν ότι δεν έχει νόημα να το κάνω. Αφού η κλινική μου εικόνα είναι μια χαρά και άλλωστε έχει περάσει ένας μήνας από τότε. Αν πραγματικά ήταν κάτι σοβαρό, θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να είχε εκδηλωθεί αυτό το διάστημα. Μου έκαναν απλά ένα ακόμα καρδιογράφημα για επιβεβαίωση.
Αυτό που έγινε και ο τρόπος που έγινε, παρά την ευτυχή του εξέλιξη - τη γέννηση της κόρης μας- δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Απλά μετά από 7 μήνες το έχω αφήσει στην άκρη -έχω πολύ πιο ευχάριστα πράγματα να κάνω που μου παίρνουν το μυαλό και με ταξιδεύουν. Σκεφτόμουν πολλές φορές να γράψω την ιστορία του τοκετού μου και να τη στείλω στην Ολίβια (από εκεί σε έχω γνωρίσει) για να το βγάλω όλο αυτό από μέσα μου, αλλά δεν το έκανα, γιατί στην ουσία δεν ήταν αυτό που ήθελα. Δε θέλω απλά να δημοσιεύσω την ιστορία του τοκετού μου. Θέλω να βρω κι εγώ τη λύτρωσή μου μέσα από ένα φυσιολογικό τοκετό. Θέλω αυτή τη φορά να το ψάξω σοβαρά. Αν και δεν το σκέφτομαι άμεσα για το δεύτερο παρ' όλα αυτά έχει γίνει έννοια μου, ψάχνω και κοιτάζω οτιδήποτε θα μπορούσε να με βοηθήσει προς αυτό το σκοπό, από τώρα, σαν να ήμουν τώρα έγκυος και να περίμενα να γεννήσω τους επόμενους μήνες. Πώς μπορώ να βρω ένα γιατρό που θα μπορεί να κάνει VBAC - ο δικός μου σίγουρα δεν κάνει, μου το είπε. Πώς μπορώ να βρώ μια μαία που να υποστηρίζει κάτι τέτοιο -στο μαιευτήριο που γέννησα οι μαίες δεν κάνουν καν μαθήματα ανώδυνου τοκετού (αυτό μου είχε κάνει μαγάλη εντύπωση από την αρχή). Πώς θα ξέρω ότι έχουν εκπαιδευτεί για κάτι τέτοιο; Για τους συμβούλους θηλασμού ξέρω ότι υπάρχει μια λίστα με τα ονόματα όσων έχουν πάρει την πιστοποίηση (από εκεί βρήκα και τη δική μου σύμβουλο, κάπως αργά βέβαια). Για τους γιατρούς που κάνουν VBAC υπάρχει κάτι αντίστοιχο;
Θα σου ήμουν ευγνώμων αν μπορούσες να μου στείλεις οποιαδήποτε πληροφορία νομίζεις ότι θα με βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση.
Σ' ευχαριστώ πολύ που με άκουσες;
Καλό σου βράδυ!
Α.Π
Δεν έχω λόγια για αυτό το γράμμα.Με στεναχωρεί όλο αυτόν το μήνα και δεν ήξερα τι να κάνω...Σας ευχαριστώ πολύ που με τιμάτε με αυτό τον τρόπο και με στηρίζετε να μην τα παρατάω. Δεν είναι ο ρόλος μου να δώσω πληροφορίες και γιατρούς γιατι αυτή είναι μια απόφαση αυστηρά προσωπική. Αν κατευθήνω έναν άνθρωπο προς τα κάπου είναι σαν να κάνω αυτό που απορρίπτω μέσω αυτού του μπλογκ. Η καρδιά σου και το σώμα σου έχουν όλες τις απαντήσεις . Ζήτα να σου δείξουν το δρόμο το σωστό για εσένα. Το μόνο που μπορώ με πολύ σιγουριά να ισχυριστώείναι οτι σε κάποιες γυναίκες ο τοκετός τους αφήνει τραύμα που θα πρέπει να αναλύσουν πριν το δεύτερο παιδί. Δεν ειναι εύκολες υποθέσεις αυτές για την ανθρώπινη ψυχή . Χρειαζόμαστε και ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην βοήθεια Μπορείς να απευθυνθεις σε έναν επαγγελματία ή να βρεις ανταποκριση σε έναν κύκλο γυναικών,ή να εξομολογηθείς ανάλογα με το τι σου ταιριάζει. Πάντως Βγες να μιλήσεις γιαυτό!
Εμένα μου ταίριαξε πολύ η χοροθεραπεία και η γιόγκα .Αυτά τα συστήματα μου ταίριαξαν γιατι δεν έκανα εγώ καμία απευθείας ανάλυση αλλά το σώμα μου μίλησε μέσω του υποσυνήδειτου νου .Μου έβγαλε απίστευτα κρυμμένα μυστικά . Έψαχνα στον έναν και στον άλλο και όλες οι απαντήσεις ήταν μέσα μου. Πολλά έχουν να κάνουν με το πως έχει καταγραφεί η μνήμη της δικής μας ζωής μέσα στη μήτρα της μάνας μας και της δικής μας γέννησης. Οι ευθήνες και η πικρία προς τον εαυτό και προς τρίτους είναι ότι πιο μάταιο μπορεί να κάνει μια μάνα. Ο τοκετός μας απαιτεί το σεβασμό μας . Οπως και το να ισχυριστεί μια μάνα ή ένας μπαμπάς , ότι δεν έγινε τίποτα όλοι είμαστε υγειής είναι επίσης ουτοπία. Οι μνήμες έχουν ριζώσει και το δέντρο θα μεγαλώσει. Οσο πιο πολύ το αφήσεις τόσο πιο πολύ θα βασανίσει την οικογένεια σου στο μέλλον. (Μιλώντας πάντα για τις γυναίκες που δεν επέλεξαν τον τρόπο που γέννησαν και τραυματίστηκαν με την εμπειρία.). Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά αγάπης και μητρικής αλλυλεγγύης αγαπημένη μου.Εύχομαι να σε φωτίσει ο νους σου προς την καλύτερη για σένα και το μωρό σου κατεύθυνση
είμαι η Α και παίρνω το θάρρος να σου γράψω μετά την ανάρτηση που έκανες στο blog σχετικά με τη VBAC. Όχι δεν έχω γεννήσει φυσιολογικά μετά από καισαρική, αλλά έχω κάνει καισαρική (πριν από 7 μήνες). Ο τρόπος που ξεκινά η κοπέλα στην ανάρτηση που έκανες, θα μπορούσε να ήταν και δικά μου λόγια. Πρώτη φορά διαβαζω κάτι που όχι μόνο συμφωνώ -ταυτίζομαι, αλλά νιώθω πως είναι η δική μου σκέψη - αυτό που έχω μέσα μου και δεν το έχω εκφράσει με λόγια.
" Δε θέλω να θυμάμαι τίποτα από 'κεινες τις ώρες παράμόνο το μουτράκι της. Δε χάρηκα τις πρώτες μας στίγμές, τις πρώτες μας μέρες στο σπίτι γιατί δεν ήμουν καλά. Τόσο σωματικά αλλά περισσότερο ψυχολογικά. Ένιωθα παραβιασμένη , προδομένη και πως απλά ήμουν θεατής στη γέννησή της. Απλά την είχα θρέψει μέσα μου για 9 μήνες και μια μέρα μου την έβγαλαν και μου τηνέδωσαν στα χέρια."
Είναι έτσι ακριβώς και σε μένα. Μα ακριβώς. Θυμάμαι, λίγο καιρό αφού γέννησα, συζητούσα με μία φίλη μου στο τηλέφωνο και με ρωτούσε πώς ήταν ο τοκετός μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που της είχα πει ότι με τον τρόπο που τη γέννησα τελικά δεν κατάλαβα πώς ήρθε. Είχα πολύ ζωηρή στη μνήμη μου την περίοδο της εγκυμοσύνης, είχα την κόρη μου ζωντανή μπροστά μου, αλλά είχα χάσει τη σύνδεση αυτών των δύο εικόνων. Δεν κατάλαβα πώς έγινε. Σαν να μου την είχε φέρει ο πελαργός μια μέρα στην πόρτα μου, σαν να την είχα υιοθετήσει τη μέρα της γέννησής της. Με έριξε πάρα πολύ ψυχολογικά, μου στοίχισε στο θηλασμό και τελικά με άφησε με ένα μεγάλο γιατί. Κι αυτό γιατί η δική μου περίπτωση της καισαρικής ήταν τελείως άδικη. Δεν θέλω να σε κουράσω με την ιστορία του τοκετού μου, θέλω απλώς να σου πω πως η καισαρική αποφασίστηκε γιατί στο καρδιογράφημα που μου έκαναν το πρωί (είχα μπει για πρόκληση τοκετού) ο καρδιολόγος είπε ότι παρουσίαζα ισχαιμία. Το θέμα είναι ότι μου έκαναν το καρδιογράφημα, ο καρδιολόγος δεν το είδε αμέσως, μου ξεκίνησαν την πρόκληση, μου έβαλαν ορό, μου έσπασαν τα νερά, η διαστολή μου είχε φτάσει 4 (μέσα σε 3 ώρες) και ξαφνικά μπαίνει ο καρδιολόγος μέσα, μου κάνει ένα σωρό ερωτήσεις (αν αισθάνομαι καλά, αν νιώθω δυσφορία, τάση για λιποθυμία), μου κάνει υπέρηχο καρδιάς (βγήκε μια χαρά), μου κάνει δεύτερο καρδιογράφημα (μια χαρά), μου παίρνουν αίμα για να δουν κάποια ένζυμα όπως μου είπαν (και αυτά μια χαρά). Παρ' όλα αυτά το πρώτο καρδιογράφημα είχε καταγράψει ένα πρόβλημα και γι' αυτό δεν μπορούσε λέει να υπογράψει για φυσιολογικό τοκετό."Πάμε για καισαρική'', είπε κι εξαφανίστηκε. Μου σύστησε μάλιστα μετά τη γέννα μου να πάω και να το ψάξω το θέμα( να κάνω ένα τεστ κοπώσεως). Αυτό ήταν. Κανένας δεν μπορούσε να τον μεταπείσει - ούτε οι γονείς μου που είναι γιατροί και ζήτησαν να δουν το καρδιογράφημα και να μιλήσουν μαζί του.Ήταν ανένδοτος. Ένα μήνα αφού γέννησα πήρα το καρδιογράφημα και πήγα σε δύο καρδιολόγους. Κανένας δεν έδωσε σημασία. Και οι δύο μου είπαν πως περισσότερο με παράσητα του ίδιου του καρδιογράφου μοιάζουν παρά με κάτι σοβαρό. Όσο για το τεστ κοπώσεως συμφώνησαν ότι δεν έχει νόημα να το κάνω. Αφού η κλινική μου εικόνα είναι μια χαρά και άλλωστε έχει περάσει ένας μήνας από τότε. Αν πραγματικά ήταν κάτι σοβαρό, θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να είχε εκδηλωθεί αυτό το διάστημα. Μου έκαναν απλά ένα ακόμα καρδιογράφημα για επιβεβαίωση.
Αυτό που έγινε και ο τρόπος που έγινε, παρά την ευτυχή του εξέλιξη - τη γέννηση της κόρης μας- δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Απλά μετά από 7 μήνες το έχω αφήσει στην άκρη -έχω πολύ πιο ευχάριστα πράγματα να κάνω που μου παίρνουν το μυαλό και με ταξιδεύουν. Σκεφτόμουν πολλές φορές να γράψω την ιστορία του τοκετού μου και να τη στείλω στην Ολίβια (από εκεί σε έχω γνωρίσει) για να το βγάλω όλο αυτό από μέσα μου, αλλά δεν το έκανα, γιατί στην ουσία δεν ήταν αυτό που ήθελα. Δε θέλω απλά να δημοσιεύσω την ιστορία του τοκετού μου. Θέλω να βρω κι εγώ τη λύτρωσή μου μέσα από ένα φυσιολογικό τοκετό. Θέλω αυτή τη φορά να το ψάξω σοβαρά. Αν και δεν το σκέφτομαι άμεσα για το δεύτερο παρ' όλα αυτά έχει γίνει έννοια μου, ψάχνω και κοιτάζω οτιδήποτε θα μπορούσε να με βοηθήσει προς αυτό το σκοπό, από τώρα, σαν να ήμουν τώρα έγκυος και να περίμενα να γεννήσω τους επόμενους μήνες. Πώς μπορώ να βρω ένα γιατρό που θα μπορεί να κάνει VBAC - ο δικός μου σίγουρα δεν κάνει, μου το είπε. Πώς μπορώ να βρώ μια μαία που να υποστηρίζει κάτι τέτοιο -στο μαιευτήριο που γέννησα οι μαίες δεν κάνουν καν μαθήματα ανώδυνου τοκετού (αυτό μου είχε κάνει μαγάλη εντύπωση από την αρχή). Πώς θα ξέρω ότι έχουν εκπαιδευτεί για κάτι τέτοιο; Για τους συμβούλους θηλασμού ξέρω ότι υπάρχει μια λίστα με τα ονόματα όσων έχουν πάρει την πιστοποίηση (από εκεί βρήκα και τη δική μου σύμβουλο, κάπως αργά βέβαια). Για τους γιατρούς που κάνουν VBAC υπάρχει κάτι αντίστοιχο;
Θα σου ήμουν ευγνώμων αν μπορούσες να μου στείλεις οποιαδήποτε πληροφορία νομίζεις ότι θα με βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση.
Σ' ευχαριστώ πολύ που με άκουσες;
Καλό σου βράδυ!
Α.Π
Δεν έχω λόγια για αυτό το γράμμα.Με στεναχωρεί όλο αυτόν το μήνα και δεν ήξερα τι να κάνω...Σας ευχαριστώ πολύ που με τιμάτε με αυτό τον τρόπο και με στηρίζετε να μην τα παρατάω. Δεν είναι ο ρόλος μου να δώσω πληροφορίες και γιατρούς γιατι αυτή είναι μια απόφαση αυστηρά προσωπική. Αν κατευθήνω έναν άνθρωπο προς τα κάπου είναι σαν να κάνω αυτό που απορρίπτω μέσω αυτού του μπλογκ. Η καρδιά σου και το σώμα σου έχουν όλες τις απαντήσεις . Ζήτα να σου δείξουν το δρόμο το σωστό για εσένα. Το μόνο που μπορώ με πολύ σιγουριά να ισχυριστώείναι οτι σε κάποιες γυναίκες ο τοκετός τους αφήνει τραύμα που θα πρέπει να αναλύσουν πριν το δεύτερο παιδί. Δεν ειναι εύκολες υποθέσεις αυτές για την ανθρώπινη ψυχή . Χρειαζόμαστε και ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην βοήθεια Μπορείς να απευθυνθεις σε έναν επαγγελματία ή να βρεις ανταποκριση σε έναν κύκλο γυναικών,ή να εξομολογηθείς ανάλογα με το τι σου ταιριάζει. Πάντως Βγες να μιλήσεις γιαυτό!
Εμένα μου ταίριαξε πολύ η χοροθεραπεία και η γιόγκα .Αυτά τα συστήματα μου ταίριαξαν γιατι δεν έκανα εγώ καμία απευθείας ανάλυση αλλά το σώμα μου μίλησε μέσω του υποσυνήδειτου νου .Μου έβγαλε απίστευτα κρυμμένα μυστικά . Έψαχνα στον έναν και στον άλλο και όλες οι απαντήσεις ήταν μέσα μου. Πολλά έχουν να κάνουν με το πως έχει καταγραφεί η μνήμη της δικής μας ζωής μέσα στη μήτρα της μάνας μας και της δικής μας γέννησης. Οι ευθήνες και η πικρία προς τον εαυτό και προς τρίτους είναι ότι πιο μάταιο μπορεί να κάνει μια μάνα. Ο τοκετός μας απαιτεί το σεβασμό μας . Οπως και το να ισχυριστεί μια μάνα ή ένας μπαμπάς , ότι δεν έγινε τίποτα όλοι είμαστε υγειής είναι επίσης ουτοπία. Οι μνήμες έχουν ριζώσει και το δέντρο θα μεγαλώσει. Οσο πιο πολύ το αφήσεις τόσο πιο πολύ θα βασανίσει την οικογένεια σου στο μέλλον. (Μιλώντας πάντα για τις γυναίκες που δεν επέλεξαν τον τρόπο που γέννησαν και τραυματίστηκαν με την εμπειρία.). Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά αγάπης και μητρικής αλλυλεγγύης αγαπημένη μου.Εύχομαι να σε φωτίσει ο νους σου προς την καλύτερη για σένα και το μωρό σου κατεύθυνση
Εύχομαι στο δεύτερο μωράκι σου να ζήσεις και συ το όνειρο όπως η Νατάσα μας. Περίπου έτσι νιώθω και γω και ας έκανα "φυσιολογικό" τοκετό. Αν δεν σου αφήνουν επιλογές και κάνεις ό,τι λένε τίποτα δεν είναι φυσιολογικό γιατί απλά δεν είσαι εσύ, ο έλεγχος που μέχρι τότε ήταν σε σένα και στο μωρό σου "φεύγει" και πάει στα χέρια των "ειδικών". Γίνεσαι μέρος της μάζας και όχι ένα ξεχωριστό άτομο που μπορεί να γεννήσει το μωρό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να το ψάξεις καλά όπως λέει η Ασπασία για να επιλέξεις στο τέλος τι είναι αυτό που ταιριάζει στη δική σου ιδιοσυγκρασία.