Μητρότητα

Σε λίγο καιρό θα κλείσω 2 χρόνια μητρότητας. Και λέω δύο γιατί αρχίζω να μετράω απο τη στιγμή της σύλληψης.Οι εντυπώσεις ανάμικτες. Έγινα ένας καινούργιος άνθρωπος , πολύ πιο συγκεντρωμένος και πολύ πιο αμίλητος. Μπήκε η αγάπη στη ζωή μου για τα καλά. Συγχωρώ τόσο μα τόσο πολύ πιο εύκολα.Παρατηρώ συνεχώς . Δεν το έκανα παλιά .Μου άρεσε να είμαι παρατηρούμενη.Τι παρατηρώ...
Ένα πλάσμα που δηλώνει έντονα την διαφορετικότητα της φύσης του και περνάει τη μέρα του προσπαθώντας να την επιβάλλει.Και καλά κάνει.Τρελένομαι .Τα ανθρώπινα μωρά δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με τον άνθρωπο.Θέλει να είναι συνέχεια στη γύμνια, να σκαρφαλώνει τραπέζια και να περπατάει σε ύψη και επικίνδυνες γωνίες .Δηλώνει έντονα οτι το περιβάλλον του είναι έξω και όχι στους πέντε τοιχους. Θέλει να βάζει τα χέρια στα πιάτα και να εξαπολύει τα χόρτα στη δύση και τις πατάτες στην ανατολή.Θέλει να μαγειρεύει μαζί μου και να χτυπάει τις κουτάλες , να πετάει οτι βρίσκει στο πάτωμα.Τα δοντάκια πονάνε ,ουρλιάζει .Αρπάζει ότι βρίσκει και θέλει να το γευτεί.Το αυτοκίνητο?Τι είναι πάλι τούτο το περίεργο κουβούκλιο που πάει τόσο γρήγορα κσι όλοι κάθονται δεμένοι παναγίες?Τα ρούχα του πλυντηρίου απλώνονται στο δωμάτιο και  μία κάλτσα στα χερια του να την τινάζει , όπως κάνει η μαμά. Το πλυντήριο πιάτων πρέπει να το καβαλήσει , να χώσει τα χέρια του στα βρώμικα πιάτα και να γελάσει με το φοβισμένο μου βλέμμα.Το τηλέφωνο στα χέρια του βυθίζεταιι στη λεκάνη της τουαλέτας.Οι υπόλοιποι γύρω του δοκιμαζόμαστε. Όσο πιο πολλά  τα καθιερωμένα μοτίβα συμπεριφορών που μας έμαθαν οι δικοί μας γονείς τοσο πιο πολλα τα εμπόδια που του παρουσιάζουμε στο διάβα του. Κάθε μη(!) δικό μας , ένα γέλιο επιτυχίας για το μωρό.Βγάλε με έξω μου δηλώνει αλλά εγώ θέλω να στείλω εκείνο το EMAIL. Απογοητεύομαι.Αυτό λοιπόν είναι η μητρότητα?Η υποταγή ενός ελεύθερου πρωτόγονου  πλάσματος στις συμβάσεις της σύγχρονης εποχής...-Στείλε φιλάκι στη γιαγιά -Πες ευχαριστώ στη θεία που σου έφτιαξε σπανακόπιτα.
Βλέπω τον εαυτό μου μωρό. Πόσα πρέπει , πόσα θέλω, των άλλων, με βγάλαν απο το δρόμο μου;Παρόλο που είχα την τύχη να σκαρφαλώσω στο πεύκο της γειτονιάς το δικό μου το παιδί κινδυνεύει να ανέβει στο τραπεζάκι του σαλονιού.Συμπλέγματα κατωτερότητας αναδύονται απο τις φακές. Είμαι η τροφός της οικογένειας και εκείνο το βιβλίο δεν προλαβαίνω να το διαβάσω.Πόσο μάρεσε να διαβάζω με τις ώρες...Τελικά θα το ρίξω στο φαί.Εκείνος ο χωρισμός μου δημιούργησε τις ταχυπαλμίες και η οικονομική μου ανεξαρτητοποίηση μου στοίχισε κάτι κύστες στη μήτρα. Η φαρμακευτική μου έδινε λεφτά για να αφιερώσω τη μήτρα μου στην αύξηση των πωλήσεων και με σύστησε στις κρίσεις πανικού.Η πολυεθνική μου πήρε τις αμυγδαλές μου , γιατί ήθελα να μιλήσω και η φωνή μου σβηνόταν στα σιωπηλά μου δάκρυα. -Εγώ πότε θα γίνω μάνα έλεγα, και έφευγα για τη δουλειά...


 (ξερετε αυτο το κειμενο το εγραψα μετα απο συζητησεις με τις μανες Γης που θελουν να κανουν παιδια. Το συμπερασμα που βγαζω ειναι οτι δεν εχει σημασια αν εχεις παιδια η οχι για την ευτυχια.
Σημασια εχει να ζεις στο τωρα σε οποια φαση της ζωης σου κιαν βρισκεσαι)