«Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας.
Είναι οι γιοι και οι θυγατέρες της Ζωής
που ενδιαφέρεται για τον εαυτό της.
Βγαίνουν μέσα από σας, όχι όμως για σας.
Και αν είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας,
όχι όμως και τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάσετε τα σώματά τους,
όχι όμως τις ψυχές τους.
Γιατί οι ψυχές τους ζουν στο σπίτι του αύριο,
που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε,
ούτε ακόμα στα όνειρά σας.
Μπορεί να προσπαθείτε να είστε σαν κι αυτά,
Όμως μην επιδιώκετε να τα κάνετε σαν εσάς.
Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω,
Ούτε μένει με το χθες».
τι υπεροχο ποιημα!!!το συμμεριζομαι απολυτα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαταπληκτικες οι αποψεις σου και το μπλογκ σου!!!
μολις σου εκανα αιτημα φιλιας στο face book!
καλη εβδομαδα!!!
O Gibran epese sta xeria mou se efiviki fasi prin xronia kai ton agapisa polu. Thumamai pos ekana to lathos na moirastw ton enthousiasmo mou me mia fili i opoia mou evgale to grapsimo tou antixristianiko! Me eixe ksenerwsei toso polu! tis eixe diafugei i ousia.... Xairomai pou mou ton ksanathumises! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή