Φοβάμαι που δε φοβάμαι

Μου λέει η Ντουντού μου ότι είμαι η μόνη μάνα που δεν έχει καταλάβει κανείς ότι έγινε μάνα . Νιώθω ότι είναι η πιο μεγάλη επένδυση για το μέλλον του γιου μου. Να παραμένω απλά η μάνα του και τίποτα παραπάνω. Να παραμένω η Ασπασία ( ναι έτσι με λένε ) και μόνο τα 15 κιλά επιπλέον να προδίδουν ότι γέννησα τον Ιανουάριο.. Δεν κουβαλάω μπιμπερό και νερό και παιχνίδια. Δεν το κάνω επίτηδες , απλά , αλλιώς δεν είμαι «εγώ». Φεύγουμε και μαζί ανακαλύπτουμε τις καινούργιες εμπειρίες που μας επιφυλάσσει η μέρα. Αφήνουμε τη μέρα να ξετυλιχθεί μπροστά μας , όπως θα έκανα και μόνη μου. Πηγαίνω με το μωρό για ελεύθερο κάμπινγκ , σε συναυλίες , σε εστιατόρια, σινεμά, ταξίδια !Και δεν φοβάμαι ! Ναι κορίτσια δε φοβάμαι . Δεν το παίζω έξυπνη απλά μου ταίριαξε γάντι να τον γεννήσω και να τον  μεγαλώσω χωρίς να φοβάμαι.Ευτυχώς συμφωνεί και ο μπαμπάς του απόλυτα!
Του βάζω μαξιλάρια στον καναπέ και κάνει το Ταρζάν και πέφτει . Σηκώνεται και αναζητάει το βλέμμα μου που θα καθορίσει το αν θα κλάψει η όχι. Εγώ του λέω μπράβο με κοιτάει και γελάει. Και δεν φοβάμαι .
Μπουσουλάει και στέκεται όρθιος από 5 μηνών. Τον αφήνω να κάνει όπως νιώθει και να γράφει τα πρώτα του χιλιόμετρα .Σφουγγαρίζει τα πατώματα ανακαλύπτοντας τη μαγεία του μπρούμυτα. Σκαρφαλώνει , πέφτει , με τρεις δρασκελιές διανύει ένα δωμάτιο χωρίς καμία βοήθεια. Και δε φοβάμαι
Τον αφήνω στην παραλία ολόγυμνο και κυλιέται και τρώει την άμμο και γνωρίζει τη γη, τη ζωή , ανακαλύπτει τον κόσμο μας . Και δεν φοβάμαι
Αγοράζω μπουκάλι με νερό και πίνει . Τρώει τα φρούτα χωρίς να τα αλέσω κρατώντας με τα χέρια του κ λειώνοντας μόνος του. Και (χάρη στο Μελινάκι βέβαια ) δε φοβάμαι
Σχεδόν δεν πάμε στον παιδίατρο και δεν κάνει εμβόλια . Και δε φοβάμαι.
Δεν αντέχει καθόλου το κάθισμα του αυτοκινήτου και τον παίρνω αγκαλιά, όταν ουρλιάζει και τρέχουν δάκρυα .Και κάποιες φορές φίλοι μου καθόμαστε μπροστά το παραδέχομαι . Και δε φοβάμαι

Ώρες , ώρες νιώθω πολύ μόνη σε αυτό το μονοπάτι του «μη φόβου». Όμως φίλοι μου δεν ξέρω αν μπορείτε να με καταλάβετε . Όποτε έχω παρεκκλίνει και έχω φοβηθεί έχουν πάει σκατά τα πράγματα . Δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Δε μπορώ που οι συζητήσεις με όλες τις φίλες μας είναι για τις φοβίες και τις ενοχές της μάνας. Που γεμίζουν τα νοσοκομεία από τα ψυχοσωματικά του «φόβου» και τα ψυχιατρεία με ασθενείς του «φόβου». Όποια πέτρα και να σηκώσω ο φόβος είναι από κάτω. Μη , όχι , δεν , κακό είναι λέξεις που προσπαθώ να διαγράφω από την καθημερινότητα. Παρατηρώ τον ύπουλο μηχανισμό του φόβου και απέχω. Πόσες ψυχοθεραπείες είναι αφιερωμένες στις φοβίες της μάνας. Μη τα μικρόβια, μη τα πράγματα στο στόμα ,μη περπατάς θα στραβώσουν τα ποδαράκια σου, Μη θα πνιγείς , . ΜΗ ΜΗ ΜΗ
Ώρες ώρες νιώθω σίγουρη ‘ότι είναι ένας μηχανισμός καθυπόταξης της κοινωνίας όλη αυτή η Φοβομανία αλήθεια σας λέω. Φοβάμαι που δε φοβάμαι...και ας γελάει ο μπέμπης μας ευτυχισμένος.