ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ , Η «ΔΥΣΛΕΞΙΑ» ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ…

 Αντέγραψα αυτό το συγκλονιστικό κείμενο απο τη Χριστιάνα και το υπέροχο blog της http://enallaktikimathisi.blogspot.com/2010/10/blog-post.html

Μέρος πρώτο : Εμπειρίες και απογοητεύσεις


Ο μόνος αρχικά λόγος για τον οποίο ξεκίνησα την επώδυνη για μένα διαδικασία να ξαναζήσω καταγράφοντας τις εμπειρίες μου σε σχέση με τη «δυσλεξία», το σύστημα εκπαίδευσης και τη «βιομηχανία αντιμετώπισής» της, ήταν για να βοηθήσω με την ιστορία μου και άλλους γονείς που αντιμετωπίζουν ήδη ή πρόκειται να αντιμετωπίσουν παρόμοια θέματα. Όσο έγραφα, συνειδητοποίησα όμως πόσο λυτρωτική ήταν αυτή η ανασκόπηση του παρελθόντος, αλλά με τη γνώση και την κατανόηση του τώρα. Όχι ότι δεν πονάει ακόμα μέσα μου όλο αυτό που έζησα και έκανα, αλλά πλέον, μέσα από τη διαδικασία του δικού μου εσωτερικού ταξιδιού, αρχίζω να αγκαλιάζω το παρελθόν αυτό, να το κατανοώ με αγάπη και συμπόνια γι΄ αυτό που ήμουν τότε – και ναι γιατί όχι, να με πονάει πολύ πολύ λιγότερο. Ίσως πάλι να έρθει και η μέρα που θα διαβάσει αυτήν την ιστορία και το αγαπημένο μου παιδί που τόσο ταλαιπώρησα επειδή δεν το καταλάβαινα και να με καταλάβει καλύτερα και εκείνο…. Άρα οι λόγοι δημιουργίας αυτού του πονήματος είναι τελικά πολλοί και ποικίλοι. Η ιστορία μου δεν είναι «ιδιαίτερη», σε κάθε περίπτωση όμως η παράθεσή της είναι αν μη τι άλλο αποκαλυπτική και εύχομαι ειλικρινά να σας προβληματίσει…

Στη ζωή μου ευλογήθηκα από ένα δύσκολο γάμο, ένα υπέροχο αγόρι που προέκυψε από την ένωση αυτή, ένα ακόμη πιο δύσκολο διαζύγιο, ένα δεύτερο γάμο και ένα ακόμα μοναδικό αγοράκι. Τα προ της σχολικής ζωής χρόνια του πρώτου μου παιδιού σε τίποτα δεν μπορούσαν να με «προειδοποιήσουν» γι΄ αυτό που θα ζούσαμε και οι δυο μας στη συνέχεια. Πανέξυπνο παιδί, αντιλαμβανόταν σε βάθος τα πάντα γύρω του, διψούσε για γνώσεις και εμπειρίες, εύγλωττος, εύστροφος, σε ξάφνιαζε με την ωριμότητα και την οξυδέρκειά του. Καμάρωνα βέβαια, γιατί με όλα αυτά που έβλεπα ως γονιός, ένοιωθα σίγουρη και για τη σχολική του επιτυχία και την μετέπειτα εξέλιξή του στη ζωή…

Στην πρώτη και δευτέρα τάξη του δημοτικού το παιδί παρουσίασε σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς και ένταξης στο σχολικό περιβάλλον. Υπέθεσα ότι όλο αυτό οφειλόταν στο δύσκολο διαζύγιο που είχε εντωμεταξύ ζήσει, στην ταυτόχρονη γέννηση του μικρότερου αδερφού του, στα άλλα παιδιά που του έκαναν τη ζωή δύσκολη… Αναρωτήθηκα βέβαια γιατί τα προβλήματα ήταν τόσο έντονα στο ΣΧΟΛΕΙΟ και ανύπαρκτα στο σπίτι, αλλά όλοι οι ψυχολόγοι, οι ειδικοί και οι δάσκαλοι που ρωτούσα, με διαβεβαίωναν ότι ήταν «φυσικό και φυσιολογικό» να αισθάνεται ασφάλεια στο σπίτι και δυσκολία στο περιβάλλον του σχολείου… Μαθησιακά δεν φαινόταν να έχει κάποιο θέμα. Τότε δεν μπορούσα βέβαια να αντιληφθώ τη σύνδεση του άγχους του παιδιού με το σχολικό περιβάλλον και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε μέσα του, στον ανταγωνισμό, στη σύγκριση, στην προσαρμογή σε γραμμικά προγράμματα του κόσμου του αριστερού ημισφαιρίου. Σήμερα ξέρω ότι η κατάσταση αυτή ήταν το πρώτο σημάδι…

Στην τρίτη δημοτικού φαινόταν ότι το παιδί «προσαρμόστηκε» επιτέλους! Μπορούσε πλέον να «ελέγχει» τα νεύρα και το θυμό του και να συνυπάρχει σχεδόν αρμονικά με τα άλλα παιδιά. Η δασκάλα του περιέγραφε ότι προτιμούσε να περνάει τα διαλείμματα μόνος του, ψάχνοντας για έντομα , παρατηρώντας τη φύση στον μικρό κήπο του σχολείου. Η αδιαμφισβήτητη ευφυΐα και η σπιρτάδα του δεν είχαν βέβαια «φύγει», αλλά τα προβλήματα με την ορθογραφία, τα άσχημα γράμματα, την εξαιρετικά φτωχή ανάγνωση, το άγχος να προλάβει και να αντιληφθεί το χρόνο ήταν πλέον η σκληρή πραγματικότητά μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ (ΠΟΤΕ όμως) τις απέλπιδες προσπάθειές μου να του μάθω τα βουνά της Στερεάς Ελλάδας!! Η δασκάλα χρησιμοποιούσε την προβλεπόμενη για την «Ευέλικτη Ζώνη» ώρα για να κάνει γεωγραφία (αυτό ήξερε … πού να ψάχνει να βρει κάτι άλλο δημιουργικό να κάνει εκείνη την ώρα ως όφειλε;) και είναι συγκλονιστικό να ακούσετε τον τρόπο. Έδινε στα παιδιά μία κακογραμμένη χειρόγραφη ασπρόμαυρη φωτοτυπία με ένα κατεβατό, πχ για την Πελοπόννησο, με τα κυριότερα προϊόντα, βουνά, ποτάμια, λίμνες, νομούς, πρωτεύουσες, ιστορικές τοποθεσίες κλπ και περίμενε από τα παιδιά να τα μάθουν παπαγαλία … Θεέ μου τι εφιάλτης! Πώς να τα μάθει που δεν του έλεγαν τίποτα όλα αυτά;! Κι όμως η δασκάλα επέμενε ότι τα άλλα παιδιά μπορούσαν να τα μάθουν και ότι ο γιος μου έπρεπε να προσπαθήσει περισσότερο, έστω να μάθει 2-3 από την κάθε κατηγορία (και σύγκριση με τα άλλα «φυσιολογικά» παιδιά και κριτική αφού δεν προσπαθείτε και ρίχνουμε τον πήχη, άρα το παιδί σου είναι ηλίθιο!) Προσπάθεια, κόπος, ατέλειωτες ώρες διάβασμα, μια με το καλό, μια με το κακό, αλλά πάντα χωρίς αποτέλεσμα. Το παιδί αποθαρρυμένο και απογοητευμένο και εγώ απελπισμένη.

Θεωρούσα πάντα ότι μάλλον έφταιγα εγώ που το δικό μου το παιδί δεν μπορούσε να γράψει και να διαβάσει όπως τα άλλα παιδιά! Πώς είναι δυνατόν να τύχει κάτι τέτοιο σε εμένα, έλεγα, που ήμουν η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη μου; Πώς είναι δυνατόν το πανέξυπνο παιδί μου να μην μπορεί να γράψει και να διαβάσει; Ήταν ανάγκη το δικό Μου παιδί, το παιδί μιας μορφωμένης και έξυπνης γυναίκας, να μοιάσει τόσο απόλυτα στον «ηλίθιο και αμόρφωτο» πατέρα του; Ποιος να μου δώσει να καταλάβω τότε τον «ηλίθιο και αμόρφωτο» πατέρα του, που κι αυτός ήταν δυσλεκτικός και δεν το ήξερε; Ούτε και εγώ δεν ήμουν τότε σε θέση να αντιληφθώ και να κατανοήσω πώς και γιατί ήταν κι εκείνος έτσι στη ζωή του, κι ας είχα ζήσει 6 χρόνια μαζί του! Μεγάλη αδικία και θυμό ένοιωθα που έπρεπε να τραβάω εγώ όλο αυτό το απίστευτο ζόρι του διαβάσματος του παιδιού… Μέσα σε όλα αυτά και η αγωνία για το μέλλον του… Τι θα γίνει στη ζωή του αν δεν μπορεί να γράφει και να διαβάζει; Θα μπορέσει να περάσει στο πανεπιστήμιο; Σκουπιδιάρης θα καταντήσει σκεφτόμουν (ο εφιάλτης κάθε μάνας!!) Σήμερα έχω εντελώς άλλη κατανόηση για όλα αυτά…

Αποφάσισα λοιπόν, μη ξέροντας τι άλλο να κάνω, να ζητήσω βοήθεια από κάποιον «ειδικό». Αυτό είχα εκπαιδευτεί να κάνω σε κάθε δυσκολία - άλλωστε το να ζητάς βοήθεια από ειδικούς και να μην προσπαθείς να βρίσκεις τη λύση μόνος σου σε καμία περίπτωση, θεωρείται καλό από την κοινωνία μας. Και φυσικά βρήκα ακριβώς τη βοήθεια που ζητούσα: μια νεαρή ψυχολόγο η οποία αργότερα έγινε και Επιστημονική Υπεύθυνος σε δικό της Διαγνωστικό-Θεραπευτικό κέντρο (οι βαρύγδουποι τίτλοι και οι περγαμηνές πάντα θαμπώνουν) και η οποία υποσχόταν ότι μπορεί να βοηθήσει σε θέματα μάθησης εκπαίδευσης και προσαρμογής παιδιών στο σχολικό περιβάλλον. Συμπαθητική κοπέλα, σπουδαγμένη, με όρεξη και με κόστος το οποίο καλυπτόταν από το ταμείο μου , γιατί όχι, σκέφτηκα ; Καλό μπορεί να κάνει , κακό όχι , έλεγα. Σήμερα ξέρω ότι τελικά επιβάρυνε την κατάσταση και σίγουρα δεν βοήθησε …

Δύο φορές την εβδομάδα πήγαινα στο χώρο της - κάτι που δεν ήταν και ότι πιο εύκολο και ευχάριστο για μια εργαζόμενη μητέρα με ένα ακόμη, τρίχρονο τότε, αγοράκι. «Το παιδί όμως προηγείται , κάνω τα πάντα και το καλύτερο για το παιδί μου», έλεγα και πίστευα τότε. Φορτώθηκα και με κούραση και με ενοχές για το βάρος που ένοιωθα ότι ήταν η οικονομική υποστήριξη των μαθησιακών προβλημάτων του παιδιού μου μέσα στη νέα οικογένεια.

Το παιδί ανταποκρινόταν ιδιαίτερα καλά στα κατ΄ ιδίαν μαθήματα που έκανε. Μου έδειχναν τις γραπτές ασκήσεις που έφερνε εις πέρας τόσο καλά όσο ήταν εκεί και ήμουν αισιόδοξη ότι κάποια στιγμή θα βοηθηθεί να τα καταφέρνει παντού το ίδιο καλά. Χαλάλι ο κόπος έλεγα! Στην εύλογη απορία μου για το «τι φταίει» για τις δυσκολίες του παιδιού μου, η απάντηση της ψυχολόγου ήταν γρήγορη και εύκολη : «Είναι μπλοκαρισμένος από το διαζύγιο και γι΄ αυτό δεν αποδίδει. Με τη δουλειά που κάνουμε θα ξεμπλοκάρει συναισθηματικά και τότε θα πετάει!». Παράλληλα με παρέπεμψε και στον αρραβωνιαστικό της, ο οποίος όλως τυχαίως ήταν καταξιωμένος λογοθεραπευτής, για να βοηθήσει το παιδί περισσότερο στο θέμα της ανάγνωσης. Εκείνος απεφάνθη (όπως όλοι οι λογοθεραπευτές πιστεύουν για κάθε πρόβλημα όπως δυστυχώς ανακάλυψα πολύ πολύ αργότερα) ότι το πρόβλημα του παιδιού με την ανάγνωση ήταν οι λάθος αναπνοές! Και να ασκήσεις και να προσπάθεια. Με τόση δουλειά, πίστευα, η επιτυχία ήταν εξασφαλισμένη. Κι όμως…

Στο σχολείο η απόδοσή του ίδια και χειρότερη. Το παιδί και εγώ η ίδια ήμασταν απογοητευμένοι από τον κόπο και τη συνεχή προσπάθεια, χωρίς να βλέπουμε αποτέλεσμα και πλέον και εκνευρισμένοι … Μονίμως σύγκρινα το παιδί μου με τα άλλα παιδιά, έβλεπα τεράστιες διαφορές στη σχολική επίδοση, ο εγωισμός μου πληγωνόταν απερίγραπτα κάθε φορά που έπεφτε στα χέρια μου τετράδιο άλλου παιδιού, καθαρό, χωρίς μουντζούρες και λάθη, με υπέροχα, στρωτά γραμματάκια και Άριστα παντού…Τι ντροπή για την αξία μου ως γονιού!!! Σήμερα ξέρω ότι αυτά τα συναισθήματα δυστυχώς δεν τα ένοιωθα μόνο εγώ , τα ένοιωθε πολλαπλάσια και το ίδιο το παιδί...

Και τότε βρήκα μπροστά μου τη μαγική λέξη : «δυσλεξία»! Τα συμπτώματα που αναφερόταν στη βιβλιογραφία και στο Internet έμοιαζαν τόσο πολύ με αυτά που είχε ο γιος μου. Βέβαια, κοινό και σαφή ορισμό τι είναι δυσλεξία και γιατί εμφανίζεται δεν βρήκα πουθενά. Έλεγαν ότι το παιδί με δυσλεξία ναι μεν είναι απαραιτήτως έξυπνο (και μάλιστα πολύ), αλλά μυστηριωδώς και ανεξήγητα για την επιστήμη (την κάθε είδους επιστημονική ειδικότητα) δεν μπορεί να γράψει και να διαβάσει όπως τα άλλα «φυσιολογικά» παιδιά της ηλικίας του. Κάπου πήρε το μάτι μου ότι χρησιμοποιούν οι δυσλεκτικοί κυρίως το δεξί ημισφαίριο και όχι το αριστερό όπως όλοι εμείς «οι φυσιολογικοί», χωρίς όμως τότε να καταλαβαίνω τι ήταν και τι σήμαινε αυτό. Σήμερα έχω μείνει άναυδη μπροστά στο μεγαλείο του εγκεφάλου και των λειτουργιών των ημισφαιρίων…

Τότε όμως ; Για εμένα τότε ήταν σαν να βρήκα επιτέλους την εξήγηση (που βόλευε)! Όλο αυτό ήταν κάτι έξω από εμένα, μία συμφορά που με είχε τελικά βρει! Άκουσα και το άλλο: ότι η δυσλεξία είναι σαν ένα τσουβάλι με προβλήματα και κάθε παιδί που πάσχει από αυτή, βάζει το χέρι του και παίρνει ότι του τύχει…Προσέξτε βέβαια την επιλογή των λέξεων : προβλήματα, πάσχει , τυχαίο…Έλεος!!

Όταν λοιπόν τόλμησα να ρωτήσω την ειδική ψυχολόγο και το λογοθεραπευτή, μήπως τελικά το παιδί μου έχει δυσλεξία, πήρα την οργισμένη απάντηση ότι δεν είναι δυνατόν κάποιες φορές να έχει δυσλεξία και κάποιες φορές όχι, αφού πραγματικά υπήρχαν φορές που απέδιδε (στα κατ΄ ιδίαν μαθήματα) και κάποιες φορές που δεν μπορούσε πχ ούτε το όνομά του (στην κυριολεξία) να γράψει σωστά! Σήμερα ξέρω ότι αυτό μπορεί και συμβαίνει στα παιδιά με «δυσλεξία».

Εκείνοι μου είπαν επίσης ότι η δυσλεξία σήμερα έχει καταντήσει η εύκολη λύση και όλα τα παιδιά με μαθησιακά προβλήματα έχουν «δυσλεξία», επειδή πάνω σε αυτό έχουν εκπαιδευτεί οι ειδικοί και είναι της μόδας. Λες και δεν ήταν αντίστοιχο αυτό που έκαναν εκείνοι, αφού για το ίδιο παιδί η ψυχολόγος «έβλεπε» ψυχολογικά προβλήματα και ο λογοθεραπευτής «έβλεπε» προβλήματα στην αναπνοή! Εμένα όμως μέσα μου με «έτρωγε» το θέμα και φυσικά δεν το άφησα…αφού βέβαια και οι επιδόσεις του Γιάννη δεν βελτιωνόταν σε κανένα τομέα…μετά από τόση δουλειά…

Απευθύνθηκα, χωρίς να το ξέρουν εκείνοι, σε αξιόλογη και αποδεκτή στην επιστημονική κοινότητα Ειδική Ερευνητική - Διαγνωστική και Θεραπευτική Μονάδα για να έχω μία άλλη έγκυρη άποψη … Άλλα λεφτά εκεί (πολλά λεφτά), άλλη ταλαιπωρία με αξιολογήσεις - ιστορικά, ψυχολόγους, παιδοψυχίατρους, εκπαιδευτικούς ψυχολόγους κλπ. Αποτέλεσμα; Ασαφής εντελώς διάγνωση (τουλάχιστον για μένα), με την οποία διαπίστωναν ότι: το παιδί είχε πολύ καλό γνωστικό δυναμικό (!), ανώριμη ψυχοσυναισθηματική οργάνωση και ήπιες (!) ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, αλλά κυρίως προβλήματα οργάνωσης της σκέψης και του εκπαιδευτικού υλικού. Το κυρίαρχο πρόβλημα του παιδιού απεφάνθησαν ότι ήταν η ατελής ψυχική οργάνωση (!) με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρνητικές επιπτώσεις στη μαθησιακή και κοινωνική λειτουργικότητά του… Ακατανόητες, άδεις, κούφιες λέξεις. Συνιστούσαν δε, να κάνει ατομική ψυχοθεραπεία, συμβουλευτική συνεργασία για εμένα, μαθησιακή βοήθεια από Εκπαιδευτικό (το έγραψαν με κεφαλαίο Ε… γιατί άραγε;) και να επανεξεταστεί σε ένα έτος (κι άλλα τόσα λεφτά). Όλα αυτά μετά από ενάμιση χρόνο που τα κάναμε ήδη όλα αυτά που συνιστούσαν!

Ήταν στα μέσα της τετάρτης δημοτικού που, πολύ εκνευρισμένη πλέον, σταμάτησα - χωρίς καν να δικαιολογηθώ - τα σούρτα φέρτα στην ψυχολόγο και το λογοθεραπευτή και αποφάσισα να πάρω για το υπόλοιπο της χρονιάς, μία δασκάλα που μου συνέστησαν ότι βοηθάει παιδιά με μαθησιακά προβλήματα στο διάβασμά τους στο σπίτι. Η αλήθεια ήταν ότι «ησύχασα» για λίγο, αφού πλέον δεν είχα τις καθημερινές προστριβές με το παιδί για το θέμα της μελέτης. Αλλά το κόστος ήταν σημαντικό και δεν έβλεπα να τον μαθαίνει πώς να διαβάζει μόνος του… τι θα γινόταν αργότερα;

Αλλά και από το δημόσιο σχολείο και από την αντιμετώπιση των δασκάλων είχα πλέον τις χειρότερες εντυπώσεις. Επειδή είχα αποφασίσει ότι αν μη τι άλλο δεν θα αφήσω κανέναν να πει το παιδί μου βλάκα, αποφάσισα να αλλάξω και σχολείο! Σήμερα ξέρω ότι μπορεί να μη τον έλεγαν μεν αλλά όλοι , ακόμα και εγώ , τον αντιμετώπιζαν ως βλάκα και διανοητικά ανάπηρο και αυτό ήταν πολύ μα πολύ χειρότερο.

Βρήκα λοιπόν ένα «καλό» ιδιωτικό σχολείο με απίθανους χώρους και εγκαταστάσεις και με απόλυτη διάθεση συνεργασίας. Όταν είπα το πρόβλημα που υποψιαζόμουν για τη δυσλεξία και αυτοί μου υποσχέθηκαν μεγαλεία. «Μην ανησυχείτε καθόλου, εδώ που ήρθατε σε μας θα έχει άλλη αντιμετώπιση, θα φτάσει στο Γυμνάσιο και δεν θα τον αναγνωρίζετε ως μαθητή». Πιάστηκα λοιπόν και από αυτή την ελπίδα και πλήρωνα κι άλλα – πολλά - λεφτά για να καταλαγιάσω τις τύψεις μου… «Αισίως» είχε φτάσει στην πέμπτη δημοτικού.

Ναι, τελικά το ιδιωτικό σχολείο ήταν τελικά καλύτερο για το παιδί, όμως για λόγους άσχετους από τη δουλειά των εκπαιδευτικών. Υπήρχε σεβασμός, οργάνωση και πλαισίωση που αδιαμφισβήτητα βοηθούσαν το παιδί να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά από το «χύμα» του δημόσιου σχολείου. Υπήρχε όρεξη και καλή διάθεση με νέους δασκάλους, σε αντίθεση με κάποιους από αυτούς που δίδασκαν στο δημόσιο. Υπήρχε η ευκαιρία να κάνει το παιδί μια καινούργια αρχή όσον αφορά το σχολικό του περιβάλλον και την «εικόνα του απροσάρμοστου» και μάλιστα σε ένα πραγματικά υπέροχο χώρο. Αυτό όμως που και εκεί (όπως και πουθενά αλλού), δεν υπήρχε, ήταν γνώση για το τι είναι η δυσλεξία και για τους τρόπους που μπορούσε να βοηθηθεί ένα παιδί με σοβαρά μαθησιακά θέματα.

Οι ενοχές, ο φόβος και η αγωνία μου για το ακαδημαϊκό και επαγγελματικό μέλλον του, με έκαναν να συνεχίζω να απευθύνομαι σε όποιο κέντρο ή ειδικό έβρισκα εφόσον μου έδιναν «ελπίδα» και άλλοθι… «Δεν φταίτε εσείς, το παιδί σας έχει δυσλεξία .. και εμείς, αν μας εμπιστευτείτε , θα σας το «φτιάξουμε», θα το κάνουμε «καλό» μαθητή όπως του αξίζει να είναι! Τότε διαβάζω για πρώτη φορά κάτι κάπως «διαφορετικό» : …Το βιβλίο «Το χάρισμα της Δυσλεξίας» του Ronald Davis… άλλος κόσμος… Εκεί είδα για πρώτη φορά ότι η «δυσλεξία» μπορεί να είναι και προτέρημα, έτσι έγραφε τουλάχιστον! Εγώ βέβαια ακόμα δεν μπορούσα να καταλάβω, πώς είναι δυνατόν και τι σόι προτέρημα είναι να είσαι αφηρημένος, να μην καταλαβαίνεις ποια μέρα και ποιος μήνας είναι, να μην μπορείς να γράψεις ορθογραφημένα μια ολοκληρωμένη λέξη ή πρόταση ή να μην μπορείς να διαβάσεις ούτε απλές οδηγίες!

Ψάχνω πάλι απεγνωσμένα ποιος κάνει στην Ελλάδα τη μέθοδο του Davis και βρίσκω μία ψυχολόγο σε ένα νησί. Έβαλα το παιδί μου να το κάνει και αυτό ένα ολόκληρο καλοκαίρι… και άλλα λεφτά για να έχω τα θεαματικά αποτελέσματα υποσχόταν η ψυχολόγος! Το χειμώνα με την έναρξη της σχολικής χρονιάς τίποτα δεν βελτιώθηκε πάλι όσον αφορά τη μαθησιακή πορεία του παιδιού.

Πλέον το θέμα είχε καταντήσει προσωπική βεντέτα για μένα και δεν έβλεπα τι έκανα στο παιδί μου. Ήταν η δική μου αξία (να καταφέρω, να βοηθήσω , να πετύχω), που παιζόταν πια και όχι ουσιαστικά να βοηθηθεί το παιδί. Και τότε πέφτω σε τηλεοπτική εκπομπή διασημότατου καθηγητή με θέμα τη δυσλεξία… Γουάου, είπα ! Ωραία τα λέει , για να δω στο internet ποιος είναι και τι κάνει; Κατεβατά ολόκληρα στο διαδίκτυο για τη δράση του, τις επιστημονικές διακρίσεις, τα franchise κέντρα αντιμετώπισης δυσλεξίας σε κάθε γωνιά με τη δική του πατενταρισμένη, αποκλειστική και αντικειμενική μέθοδο διάγνωσης, αλλά και αντιμετώπισης της δυσλεξίας! Επιτέλους φως! Αν δεν μπορέσει κι αυτός να βοηθήσει το παιδί κανένας δεν θα μπορέσει, σκέφτηκα…

Αγνόησα επιμελώς τις πληροφορίες από τον περίγυρο για κακή φήμη των κέντρων του, για εμπορική αντιμετώπιση, για υποσχέσεις που δεν πραγματοποιούνται. Φαινόταν τόσο σοβαρός και με τόσο αισιόδοξα ελπιδοφόρο μήνυμα - γιατί να μη βγάζει και λεφτά, σκέφτηκα, αν έχει βρει τρόπο να βοηθάει τον κόσμο! Επέλεξα, όπως και πολλοί άλλοι, να τον πιστέψω και να δοκιμάσω… Άλλωστε δεν είχα και τίποτα να χάσω, νόμιζα… Το παιδί πλέον ήταν σαν να μην υπήρχε… Υπήρχα για μένα μόνο εγώ που πάλευα απέναντι στη «δυσλεξία» και ήταν ζήτημα τιμής να κερδίσω ΕΓΩ αυτόν τον αγώνα, βρίσκοντας μια αποτελεσματική μέθοδο που θα θεράπευε το γιο Μου από τα αρνητικά συμπτώματα αφήνοντάς του μόνο τα θετικά, εξασφαλίζοντάς του τη δυνατότητα να σπουδάσει και να γίνει ό,τι ήθελε και όχι να περιοριστεί σε ό,τι μπορούσε λόγω της δυσλεξίας. Αυτό ήταν το όνειρο και η ψευδαίσθηση που ζούσα…

Και έτσι κάνουμε και το αντικειμενικό τεστ (με λήψη ιστορικού, τεστ ευφυΐας, συνεντεύξεις) και ένα ολιγόλεπτο τεστ με κάτι γυαλιά που παρακολουθούσαν την κίνηση των ματιών του. Πολλά λεφτά και εκεί. Το τεστ απέδειξε περίτρανα ότι ήταν δυσλεκτικός αξιολογώντας την ικανότητά του στην ανάγνωση, την ορθογραφία, το λεξιλόγιο. Κολακεύτηκα βέβαια όταν ο ίδιος ο καθηγητής, η αυθεντία της δυσλεξίας, απεκάλεσε μπροστά μας το γιο μου ιδιοφυία και υποσχέθηκε να τον κάνει να γίνει σημαιοφόρο στο Γυμνάσιο (με τη μέθοδό του βέβαια)! Με τόση κολακεία σε σχέση και με την ταπείνωση που είχα υποστεί, ήταν πολύ λογικό και επόμενο να αποδεχτώ τις οδηγίες του να παρακολουθήσει το παιδί μου πρόγραμμα υποστήριξης με επισκέψεις στο κέντρο του δύο φορές την εβδομάδα (ξανά). Να αναφέρω πάλι την ταλαιπωρία μας και το κόστος; Περιττό νομίζω. Να περιγράψω λεπτομερώς τις ανόητες οδηγίες και πατενταρισμένες βλακείες που θεώρησα ως λόγια σοφίας και προϊόν επιστημονικής έρευνας; Επίσης περιττό.

Έβαζαν το παιδί να κάνει κάτι ειδικές ασκήσεις σε computer και πολυμέσα, σου έδιναν κάποιες γενικές οδηγίες διαβάσματος στο σπίτι, τις οποίες περίμεναν ότι θα της μάθει ο γονιός στο παιδί, επιμένοντας ανεξήγητα στην πρωινή επανάληψη όλων των μαθημάτων! Κι αφού για μία ακόμη σχολική χρονιά ακολουθήσαμε το πρόγραμμα και αφού βελτίωση στις επιδόσεις του δεν είδα, ήρθε η ώρα να κάνουμε, όπως μου είπαν, τη δεύτερη αξιολόγηση της κατάστασης του παιδιού. Πάλι με το αζημίωτο βέβαια…

Εκεί ήταν που τα είδα όλα, όταν διαπίστωσα πλέον ότι κάνανε ακριβώς τα ίδια τεστ με την πρώτη φορά και ότι οι ίδιοι απλά συνέκριναν την εικόνα της απόδοσής του τις δύο φορές. Γιάννης κερνά , Γιάννης πίνει! Οι ίδιοι βάζανε τα τεστ, οι ίδιοι αξιολογούσαν τα αποτελέσματα… και φυσικά , με μεγάλη μου έκπληξη, έβγαζαν ότι η ικανότητα του παιδιού είχε βελτιωθεί!! Ναι ναι !! Άσχετο και εντελώς συμπτωματικό που στο σχολείο δεν είχε βελτιωθεί ο γραπτός του λόγος. Άλλωστε όπως μου είπαν δεν είχα ολοκληρώσει τα δύο χρόνια τουλάχιστον που έπρεπε οπωσδήποτε να βοηθούν το παιδί μου! Έφυγα τρέχοντας, αισθανόμενη και ενοχές που για άλλη μια φορά πίστεψα στα μεγάλα λόγια και τις λαμπρές υποσχέσεις… Πόσο ηλίθια, ανόητη και ντροπιασμένη ένοιωθα… Για το παιδί μου και τι ένοιωθε αυτό για όλα αυτά όμως δεν αναρωτήθηκα…

Έκτη δημοτικού πλέον, αποφασίζω (πάντα εγώ μόνη μου) πλέον να κάνει τώρα ιδιαίτερο μάθημα στο σπίτι με ειδική παιδαγωγό μία φορά την εβδομάδα, από την οποία για πρώτη φορά άκουσα ότι οι μέθοδοι δεν πετυχαίνουν γιατί κάθε παιδί είναι μοναδικό και χρειάζεται να γίνει συνδυασμός που θα βοηθήσει το κάθε παιδί εξατομικευμένα. Επειδή όμως η κοπελίτσα μού φάνηκε «λίγη», παράλληλα βρήκα και κάτι άλλο για να καλύψω τη θεωρούμενη ανικανότητα και τις ενοχές μου. Άλλες δύο φορές την εβδομάδα πηγαίναμε σε ένα κέντρο βιοανάδρασης, όπου ακολούθησε μία αγωγή 50 συνεδριών με ειδική Hi Tec μέθοδο πάνω στο computer σχετικά με τα εγκεφαλικά κύματα. Η μέθοδος αυτή υποσχόταν πάλι την επιτυχή αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της δυσλεξίας και τη βελτίωση της διάσπασης προσοχής, χωρίς άλλη ιδιαίτερη εξάσκηση στο σπίτι. Με συνολικό κόστος που ανερχόταν σε € 1.500 και αυτή η τελευταία λέξη της τεχνολογίας απέτυχε παταγωδώς, να βοηθήσει σε ο,τιδήποτε το παιδί.

Σημειωτέον ότι όλο αυτό το διάστημα που ψαχνόμουν στο σύστημα εκμετάλλευσης της δυσλεξίας, δεν συνάντησα, όσο και αν το ήθελα, ούτε ένα γονιό που να μου είπε ότι αυτό που έκανε με το παιδί του πέτυχε και τον βοήθησε… Θεώρησα τότε ότι το θέμα ήταν ταμπού, ότι και οι άλλοι γονείς ίσως ντρεπόταν να μοιραστούν το πρόβλημά τους και ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν έβρισκα κανέναν που να θέλει να κουβεντιάσει γι΄ αυτό. Τι στο καλό αναρωτιόμουν, πού είναι όλοι οι άλλοι γονείς, μόνο εγώ υπάρχω; Γιατί δεν κουβεντιάζουμε επί ουσιαστικών θεμάτων; Αν υπήρχε κάτι που από εμπειρία είχε αποδειχτεί πετυχημένο, γιατί δεν το έλεγαν; Πλέον σήμερα κατάλαβα γιατί … Γιατί απλά δεν υπήρχε τίποτα πετυχημένο μέσα στο σύστημα εκμετάλλευσης και άγνοιας που έψαχνα! Και οι άλλοι είχαν ξεγελαστεί από το ίδιο σύστημα, όλοι ντρεπόταν και δεν είχαν καμία όρεξη να πουν κάτι καλό για κανέναν.

Να αναφέρω επίσης ότι πλέον είχα καταντήσει γραφική, είχα από καιρό απομακρυνθεί από τον άντρα μου - καταδικασμένη και ένοχη ότι ήμουν όπως ένοιωθα: εντελώς αποτυχημένη! Το παιδί μου όλο αυτόν τον καιρό, μου έκανε απλά το χατίρι και ακολουθούσε χωρίς ιδιαίτερη αντίδραση – η ανοχή του όμως είχε και όρια. Η δυσλεξία με είχε νικήσει! Θριαμβευτικά κιόλας… και οι απώλειες από τη μεριά μου ήταν μεγάλες…χρήμα, χρόνος, πόνος, αποτυχία , ενοχές. Είχα όμως άλλοθι – έκανα τα ΠΑΝΤΑ (στην κυριολεξία!), τίποτα δεν βοήθησε το παιδί, άρα - θεωρητικά τουλάχιστον - ήμουν εντάξει εγώ και οι ενοχές μου…

Το παιδί είχε δυσλεξία, ήταν ίδιος ο πατέρας του, θα έπρεπε να ζήσω με αυτό και να το αποδεχτώ, αφού άλλωστε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τον αλλάξω! Με φρίκη διαπίστωσα αργότερα ότι το δικό μου συμπέρασμα και το επίσημο χαρτί που πήραμε λίγο αργότερα από το σύστημα για την απαλλαγή του από τις γραπτές εξετάσεις λόγω δυσλεξίας, πέρασε ως ακλόνητη πεποίθηση στην αλήθεια του παιδιού! Το παιδί μου και σήμερα πραγματικά πιστεύει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τη δυσλεξία του και δεν έχει και καμία διάθεση να προσπαθήσει, αφού έχει φάει τόση απόρριψη και αποτυχία… Πώς να αλλάξει η άποψή του ; Δεν τον αδικώ… Πώς να του δώσω να καταλάβει πλέον ότι τώρα ξέρω ότι υπάρχει τρόπος, αλλά δεν είναι ο εύκολος δρόμος της «πατενταρισμένης μεθόδου»;

Σε όλη αυτή την «οδύσσεια» δεν ανέφερα το θέμα των αγγλικών και της υποχρεωτικής δεύτερης ξένης γλώσσας ήδη από το δημοτικό. Για το παιδί μου τα αγγλικά φάνταζαν κινέζικα, ούτε να διαβάσει μπορούσε ούτε να γράψει… Άσε που και η δεύτερη ξένη γλώσσα ήταν για εκείνον κάτι συνώνυμο με καταναγκαστικά έργα! Μου είπαν τότε επίσης ότι «οι δυσλεκτικοί» (η ταμπέλα είχε ήδη μπει) δεν μπορούν να μάθουν αγγλικά (;), αν δεν κατακτήσουν να είναι αποτελεσματικοί στη μητρική τους γλώσσα. Δεν επέμενα να σέρνω το παιδί μου σε φροντιστήρια αγγλικών και παράτησα το θέμα, μέχρι να έβρισκα κάποιον να ξέρει να κάνει αγγλικά σε παιδιά με δυσλεξία. Ευτυχώς για μένα δεν παραιτήθηκα ποτέ από το ψάξιμο για να βρω κάποιον να του μάθει αγγλικά … και έτσι ήταν που έπεσα , κολυμπώντας στη θάλασσα του διαδικτύου στην Εναλλακτική Μάθηση και στην Πρακτική Αυτογνωσία!

Σκέφτηκα σε αυτό το στάδιο, ότι εκτός από μένα, καλό θα ήταν να μιλήσουν κάποιοι άνθρωποι μέσα από τις δικές τους εμπειρίες, να καταθέσουν τα δικά τους βιώματα, έτσι όπως τα είδαν και τα έζησαν. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα, αλλά αυτά που έζησαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, αυτά που κατάλαβαν και είναι αληθινά για αυτούς. Αν κάποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί τους, μπορεί να το κάνει στέλνοντας μέιλ στο blog. Αυτό θα είναι το πρώτο από μια σειρά καταθέσεων, όσων θέλουν να συμμετέχουν σε αυτό το μοίρασμα.